Water and Urbanism in Roman Britain

ایجاد زیرساخت‌های آب در مقیاس بزرگ یک جنبه تعیین‌کننده از فرآیند شهرنشینی است. در مکان‌هایی مانند بریتانیا، دوره رومی اولین معرفی ویژگی‌هایی است که می‌توان آن‌ها را شناسایی کرد و با شبکه‌های آبی مدرن ما مشابهت کرد. نویسندگان مرتباً این نوآوری‌ها را نشانه‌هایی از هویت یکنواخت رومی در سرتاسر امپراتوری می‌دانند و حسی آشنا و مدرن از آنچه زندگی شهری متمدن را تشکیل می‌دهد به همراه دارد. با این حال، این دیدگاهی است که اغلب از توضیح این که چگونه چنین تحولاتی با سنت های نمادین و آیینی مهم مناظر آبی در عصر آهن بریتانیا مرتبط شده است، غفلت کرده است.

آب و شهرسازی در بریتانیای رومی استدلال می‌کند که ایجاد زیرساخت‌های آب رومی درهم تنیدگی معنی‌داری را بین روند شهرنشینی و بافت‌های چشم‌انداز محلی مهم ایجاد کرد. در نتیجه، نشان می‌دهد که ویژگی‌های آب شهری رومی کهن الگویی اغلب بیشتر به بیان فعال هویت‌های ترکیبی محلی مربوط می‌شود، نه همسویی با ایده‌آل قاره‌ای ورودی. با زیر سوال بردن آشنایی این جنبه‌های شکل شهری باستانی، می‌توانیم از این ایده غیرمفید دور شویم که پیشینه رومی یک اصل اصلی رابطه ناپایدار کنونی بین آب و شهرهای مدرن ما است.

این مونوگراف برای دانشگاهیان و دانشجویانی که جنبه‌های مدیریت آب رومی، شهرنشینی در بریتانیای رومی و رویکردهای نظری به منظر را مطالعه می‌کنند، مورد علاقه خواهد بود. همچنین برای کسانی که به طور کلی روی تعاملات انسانی گذشته با جهان طبیعی کار می کنند جذاب خواهد بود.

The establishment of large-scale water infrastructure is a defining aspect of the process of urbanisation. In places like Britain, the Roman period represents the first introduction of features that can be recognised and paralleled to our modern water networks. Writers have regularly cast these innovations as markers of a uniform Roman identity spreading throughout the Empire, and bringing with it a familiar, modern, sense of what constitutes civilised urban living. However, this is a view that has often neglected to explain how such developments were connected to the important symbolic and ritual traditions of waterscapes in Iron Age Britain.

Water and Urbanism in Roman Britain argues that the creation of Roman water infrastructure forged a meaningful entanglement between the process of urbanisation and significant local landscape contexts. As a result, it suggests that archetypal Roman urban water features were often more related to an active expression of local hybrid identities, rather than alignment to an incoming continental ideal. By questioning the familiarity of these aspects of the ancient urban form, we can move away from the unhelpful idea that Roman precedent is a central tenet of the current unsustainable relationship between water and our modern cities.

This monograph will be of interest to academics and students studying aspects of Roman water management, urbanisation in Roman Britain, and theoretical approaches to landscape. It will also appeal to those working more generally on past human interactions with the natural world.