Was machst Du für Geschichten?: Didaktik eines narrativen Konstruktivismus

نویسنده مفهوم ساخت‌گرایی روایی را توسعه می‌دهد و از این ایده که تاریخ‌نگاری قادر است رویدادهای گذشته را به تصویر بکشد، فاصله می‌گیرد. بلکه مورخ تصاویر تاریخی می سازد که با مقاصد و الگوهای فکری او مطابقت دارد. تاریخ‌نگاری بیش از هر چیز در روایت‌هایی بیان می‌شود که مدت زمان و تغییر را در طول زمان به تصویر می‌کشند. ساخت‌گرایی روایتی پیامدهای مستقیمی برای هرمنوتیک و همچنین برای طراحی درس‌های تاریخ دارد.

این سوال مطرح می‌شود که آیا دانش‌آموزان وقتی در موقعیت‌های معلم محور، آموزنده یا سازنده یاد می‌گیرند پیشرفت بیشتری می‌کنند، جایی که می‌توانند تعیین کنند. خود سوال، شکل اجتماعی، روش و محصول نهایی کارشان. در این زمینه، به اولین مطالعات تجربی که پیشرفت یادگیری را با کمک نقشه های مفهومی و مقالات کوتاه ثبت می کنند، اشاره می شود. علاوه بر این، نمونه‌های عینی کار پروژه تحلیل می‌شوند و مدلی برای چگونگی برنامه‌ریزی آموزش سازنده ایجاد می‌شود. این ارائه با مقایسه مدل‌های مختلف شایستگی به پایان می‌رسد و پیش‌نویس خود را ایجاد می‌کند که بر شایستگی روایی و هرمنوتیکی تمرکز دارد.

کتاب با فلسفه تاریخ یورن روسن و جامعه‌شناسی دانش پیتر برگر و توماس لاکمان پیوند دارد و ترکیبی است. آنها از جمله با پیش نویس های آموزشی کلی کرستن رایش و رولف آرنولد و همچنین روش پروژه کارل فری. این برای علاقه مندان به نظریه تاریخ، آموزش تاریخ، همکاران در مدرسه و دانش آموزان تاریخ، فلسفه و آموزش و پرورش است.

Der Autor entwickelt das Konzept eines narrativen Konstruktivismus und grenzt sich von der Vorstellung ab, Historiographie sei in der Lage, vergangenes Geschehen abzubilden. Vielmehr konstruiert der Historiker Geschichtsbilder, die seinen Intentionen und Denkmustern entsprechen. Historiographie artikuliert sich vor allem in Narrationen, die Dauer und Wandel im Laufe der Zeit darstellen. Der narrative Konstruktivismus hat unmittelbare Konsequenzen für die Hermeneutik, aber auch für die Gestaltung des Geschichtsunterrichts.

Hier geht es um die Frage, ob SchülerInnen größere Fortschritte machen, wenn sie in lehrerzentrierten, instruktiven oder in konstruktiven Situationen lernen, in denen sie die Fragestellung, die Sozialform, die Methode und das Endprodukt ihrer Arbeit selbst bestimmen dürfen. In diesem Zusammenhang wird auf erste empirische Untersuchungen zurückgegriffen, die Lernprogression mit Hilfe von concept maps und Kurzessays erfassen. Außerdem werden konkrete Beispiele von Projektarbeit analysiert und ein Modell entwickelt, wie konstruktiver Unterricht geplant werden kann. Die Darstellung schließt mit dem Vergleich verschiedener Kompetenzmodelle und entwickelt einen eigenen Entwurf, der den Schwerpunkt auf narrative und hermeneutische Kompetenz legt.

Das Buch knüpft an die Geschichtsphilosophie Jörn Rüsens und die Wissensoziologie Peter Berger und Thomas Luckmanns an und verbindet sie unter anderem mit den allgemeindidaktischen Entwürfen Kersten Reichs und Rolf Arnolds sowie der Projektmethode Karl Freys. Es richtet sich an an geschichtstheoretisch Interessierte, an GeschichtsdidaktikerInnen, an die KollegInnen in der Schule und an Studierende der Fächer Geschichte, Philosophie und Pädagogik.