Was heißt Individualisierung?: Die Antworten soziologischer Klassiker

وقتی حدود پانزده سال پیش شروع به تحصیل در جامعه‌شناسی کردم، نمی‌توانستم با نظریه‌ها کاری انجام دهم، و مطمئناً با نظریه‌های کلاسیک هم نه. من به عنوان یک تجربه‌گرای مشتاق، فقط به واقعیت اجتماعی «آنگونه که هست» علاقه داشتم. پس چرا باید وقتم را برای درک عقده های انتزاعی (و در نتیجه غیر ضروری) فکر تلف می کردم؟ به طور اتفاقی بود که روزی به نوشته هایی از گئورگ زیمل برخوردم که انتخاب غیرمعمول موضوعات و زبان گلدار آن برای من جذابیت خاصی داشت. بنابراین من - بیشتر برای سرگرمی تا از روی اعتقاد - شروع به خواندن سایر نوشته های کلاسیک کردم. و من شروع به کشف ابزارهای مفید برای مطالعه پدیده های اجتماعی در پشت نمای غبار آلود کردم. در همان زمان به نظریه های معاصر روی آوردم و خیلی زود با «قضیه فردی شدن» مواجه شدم. این برخوردی بود که به نظرم بسیار هشیارکننده بود: سختگیری استدلالی در این زمینه به نظرم بسیار کمتر از آنچه در سایر مدل های فکری (کلاسیک و معاصر) آشنا بودم، قانع کننده بود. بنابراین تصمیم گرفتم این شکاف نظری را بررسی کنم.

Als ich vor etwa fünfzehn Jahren das Studium der Soziologie aufnahm, konnte ich mit Theorien überhaupt nichts anfangen, und schon gar nicht mit klassi­ schen. Als begeisterte Empirikerin interessierte mich nur die soziale Realität, "so wie sie ist". Wieso hätte ich also meine Zeit damit verschwenden sollen, abstrakte (und daher unnötige) Gedankenkomplexe zu verstehen? Nur durch Zufall stiess ich eines Tages auf einige Schriften von Georg Simmel, dessen ausgefallene Themenauswahl und blumige Sprache eine beson­ dere Faszination auf mich ausübten. So begann ich - mehr aus Spass, denn aus Überzeugung - auch andere klassische Schriften zu lesen; und ich fing an, hinter der verstaubten Fassade brauchbare Werkzeuge für die Untersuchung von sozialen Phänomenen zu entdecken. Gleichzeitig wandte ich mich den zeitgenössische Theorien zu und stiess ziemlich bald auf das "lndividualisierungstheorem". Es war dies eine Begeg­ nung, die ich als sehr ernüchternd empfand: Die argumentative Stringenz auf diesem Gebiet erschien mir viel weniger überzeugend zu sein als diejenige, die ich von anderen (klassischen und zeitgenössischen) Denkmodellen her kannte. Deshalb beschloss ich, dieser theoretischen Lücke nachzugehen.