War of No Pity: The Indian Mutiny and Victorian Trauma

در 11 مه 1857، سپهسالاران هندو و مسلمان ساکنان بریتانیا و مسیحیان بومی را در دهلی قتل عام کردند و هم طوفان خشونت مشابهی را که در ماه‌های بعد بنگال را فرا گرفت و هم موجی از خشونت‌های لفاظی را در بریتانیا به راه انداختند، جایی که قیام بر ضد سلطه بریتانیا در هند اغلب به عنوان یک برخورد تمدن و بربریت به تصویر کشیده شد که خواستار مجازات بی رحمانه بود. اگرچه طبق استانداردهای قرن بیستم تعداد قربانیان اندک بود، اما عموم مردم ویکتوریا \"شورش هندی\" 1857-1859 را به عنوان یک رویداد دورانی می دیدند. در این کتاب تحریک آمیز، کریستوفر هربرت به دنبال کشف دلیل آن است. او دیدگاهی از این قسمت - و به طور کلی تر از فرهنگ امپریالیستی ویکتوریا - ارائه می دهد که به شدت در تضاد با فرمول بندی های استاندارد مطالعات پسااستعماری است. جنگ بی ترحم با تکیه بر انبوهی از متون قرن نوزدهم که عمدتاً نادیده گرفته شده و غالباً مسحورکننده هستند، از جمله خاطرات، تاریخ، نامه ها، آثار روزنامه نگاری، و رمان ها، نشان می دهد که وحشیگری شگفت انگیز درگیری در هند بحران وجدان ملی را برانگیخت و مجموعه‌ای از محکومیت‌های شدید و یا غالباً دوسوگرایانه دردناک اقدامات بریتانیا در هند چه قبل از جنگ و چه در طول جنگ. هربرت با آشکار کردن نوع مخالف، سرخورده و ضد وطن پرستانه «نوشته های شورشی» ویکتوریایی، پیشگامان اصلی ادبیات ضدجنگ مدرن امروزی و نقد مدرن نژادپرستی را در آن پیدا می کند.

On May 11, 1857, Hindu and Muslim sepoys massacred British residents and native Christians in Delhi, setting off both the whirlwind of similar violence that engulfed Bengal in the following months and an answering wave of rhetorical violence in Britain, where the uprising against British rule in India was often portrayed as a clash of civilization and barbarity demanding merciless retribution. Although by twentieth-century standards the number of victims was small, the Victorian public saw "the Indian Mutiny" of 1857-59 as an epochal event. In this provocative book, Christopher Herbert seeks to discover why. He offers a view of this episode--and of Victorian imperialist culture more generally--sharply at odds with the standard formulations of postcolonial scholarship. Drawing on a wealth of largely overlooked and often mesmerizing nineteenth-century texts, including memoirs, histories, letters, works of journalism, and novels, War of No Pity shows that the startling ferocity of the conflict in India provoked a crisis of national conscience and a series of searing if often painfully ambivalent condemnations of British actions in India both prior to and during the war. Bringing to light the dissident, disillusioned, antipatriotic strain of Victorian "mutiny writing," Herbert locates in it key forerunners of modern-day antiwar literature and the modern critique of racism.