Vygotsky and Cognitive Science: Language and the Unification of the Social and Computational Mind

آیا انسان یک انسان است یا یک ماشین؟ آیا ذهن یک ساخت اجتماعی است یا یک ابزار رسمی؟ ویلیام فراولی به ما می گوید که این هر دو است، و با کنار هم قرار دادن نظریه اجتماعی-فرهنگی ویگوتسکی در مورد ذهن و مدل محاسباتی علوم شناختی، به ما نشان می دهد که این نه تنها می تواند بلکه باید چگونه باشد. برای انجام این کار، فراولی بر زبان تمرکز می کند، به ویژه در مورد اینکه چگونه ذهن محاسباتی از زبان برای واسطه گری درونی و بیرونی در طول تفکر استفاده می کند. او با آشتی دادن ابزار زبانی و شخص زبانی، برای علم شناختی ویگوتسکی استدلال می کند.

فرولی با انفجار دوگانگی درونی/برونگرایانه که در حال حاضر علم شناختی را به پیش می‌برد و محاسبات‌گرایی را در مقابل فرهنگ‌گرایی اجتماعی قرار می‌دهد، شروع می‌کند. او پارادایم افلاطونی حاکم بر علم محاسباتی ذهن را با چارچوبی مبتنی بر روایتی غیرعادی و یکپارچه از ویتگنشتاین جایگزین می‌کند، بنابراین زمینه را برای علم شناختی ویگوتسکی که بر سه جنبه ذهن متمرکز است، فراهم می‌کند: ذهنیت، عملیات در زمان واقعی، و شکست. در این زمینه، او نشان می دهد که چگونه روانشناسی محاسباتی جنبه انتقادی نظریه ویگوتسکی - گفتار خصوصی - را به عنوان تنظیم کننده فرا محاسباتی ذهن تطبیق می دهد. بررسی برخی اختلالات مادرزادی (مانند سندرم ویلیامز، سندرم ترنر و اوتیسم) که گفتار را مختل می کند، موضوع کنترل محاسباتی و شناختی را بیشتر روشن می کند.

Is a human being a person or a machine? Is the mind a social construction or a formal device? It is both, William Frawley tells us, and by bringing together Vygotsky's sociocultural theory of the mind and cognitive science's computational model, he shows us how this not only can but must be. To do so, Frawley focuses on language, particularly on how the computational mind uses language to mediate the internal and the external during thought. By reconciling the linguistic device and the linguistic person, he argues for a Vygotskyan cognitive science.

Frawley begins by exploding the internalist/externalist dichotomy that presently drives cognitive science and falsely pits computationalism against socioculturalism. He replaces the reigning Platonic paradigm of computational mind-science with a framework based on an unusual, unified account of Wittgenstein, thus setting the stage for a Vygotskyan cognitive science centered on three aspects of mind: subjectivity, real-time operation, and breakdown. In this context, he demonstrates how computational psychology accommodates a critical aspect of Vygotskyan theory--private speech--as the mind's metacomputational regulator. An examination of certain congenital disorders (such as Williams Syndrome, Turner Syndrome, and autism) that disrupt speech further clarifies the issue of computational and cognitive control.