Virtual Migration: The Programming of Globalization

کارگران در هند برنامه‌های نرم‌افزاری را برنامه‌ریزی می‌کنند، دیکته‌های پزشکی را به‌صورت آنلاین رونویسی می‌کنند، بدهکاران کارت اعتباری را تعقیب می‌کنند، و تلفن‌های همراه، قرص‌های لاغری، و وام مسکن را برای شرکت‌های مستقر در کشورهای دیگر در سراسر جهان می‌فروشند. در حالی که مهارت ها و نیروی کار آنها به خارج از کشور مهاجرت می کند، این کارگران همچنان شهروندان هندی هستند و در هند زندگی و کار می کنند. الف. انیش این پدیده را «مهاجرت مجازی» می‌نامد و در این مطالعه پیشگامانه، «فضای مجازی فراملی» در حال ظهور را بررسی می‌کند که در آن نیروی کار و مقادیر زیادی کد و داده از مرزهای ملی عبور می‌کنند، اما خود کارگران این کار را نمی‌کنند. Aneesh از طریق تجزیه و تحلیل کار برنامه نویسان رایانه در هند که برای صنعت نرم افزار آمریکا کار می کنند، استدلال می کند که کد برنامه نویسی که کارگران پراکنده در سطح جهانی را از طریق سرورهای داده و صفحه نمایش رایانه به هم متصل می کند، ساختار سازماندهی کلیدی در پشت پدیده رو به رشد مهاجرت مجازی است. او معتقد است که این «قاعده رمز» یک جنبه حیاتی و ناشناخته از جهانی شدن است.

انیش از جامعه شناسی علم، نظریه اجتماعی و تحقیق در مورد مهاجرت استفاده می کند تا پیامدهای عملی و نظری مجازی را روشن کند. مهاجرت. او این بینش ها را با تحقیقات قوم نگاری گسترده خود در دفاتر در سه مکان در هند - در دهلی، گورگان و نویدا - و یکی در نیوجرسی ترکیب می کند. Aneesh مهاجرت مجازی را با «خرید بدن» مقایسه می‌کند، روش آشناتر آوردن برنامه‌نویسان از کشورهای دیگر به محل کار، در این مورد، آوردن آنها از هند به نیوجرسی. سهم قابل توجهی در نظریه اجتماعی جهانی شدن، مهاجرت مجازی فضای در حال گسترش فراملی را ترسیم می کند که در آن جهانی شدن از طریق کد برنامه نویسی کامپیوتری اجرا می شود.

Workers in India program software applications, transcribe medical dictation online, chase credit card debtors, and sell mobile phones, diet pills, and mortgages for companies based in other countries around the world. While their skills and labor migrate abroad, these workers remain Indian citizens, living and working in India. A. Aneesh calls this phenomenon “virtual migration,” and in this groundbreaking study he examines the emerging “transnational virtual space” where labor and vast quantities of code and data cross national boundaries, but the workers themselves do not. Through an analysis of the work of computer programmers in India working for the American software industry, Aneesh argues that the programming code connecting globally dispersed workers through data servers and computer screens is the key organizing structure behind the growing phenomenon of virtual migration. This “rule of code,” he contends, is a crucial and underexplored aspect of globalization.

Aneesh draws on the sociology of science, social theory, and research on migration to illuminate the practical and theoretical ramifications of virtual migration. He combines these insights with his extensive ethnographic research in offices in three locations in India—in Delhi, Gurgaon, and Noida—and one in New Jersey. Aneesh contrasts virtual migration with “body shopping,” the more familiar practice of physically bringing programmers from other countries to work on site, in this case, bringing them from India to New Jersey. A significant contribution to the social theory of globalization, Virtual Migration maps the expanding transnational space where globalization is enacted via computer programming code.