Violence in Capitalism: Devaluing Life in an Age of Responsibility

جیمز تاینر می پرسد، چه چیزی قتل یک جوان فراری را از مرگ پدری که به دلیل کاهش بودجه از پیوند مغز استخوان خودداری کرد، جدا می کند؟ تاینر فراتر از تأکید تقلیل‌دهنده فرهنگ ما بر اینکه آیا یک عمل خشونت‌آمیز عمدی است یا خیر - و بنابراین ممکن است به عنوان قتل عمدی تلقی شود - تاینر نیروهای گسترده‌تری را که خشونت ایجاد می‌کنند بازجویی می‌کند. دیدگاه جغرافیایی منحصربه‌فرد او محل وقوع خشونت (محل کار، خانه، زندان و غیره) و چگونگی حرکت خشونت در فضا را در نظر می‌گیرد.

تاینر با رویکرد خشونت به عنوان یکی از چندین روش ساخت فضا، همه چیز را بررسی می‌کند. از نحوه ترسیم جرم توسط ادارات پلیس تا ظهور "جرم شناسی زیست محیطی". در سرتاسر، او خشونت را به صورت کلی مطرح می‌کند - به عنوان قلمرویی که محدود به اعمال مجرمانه نیست و می‌توان آن را به دسته‌های «کشتن» و «اجازه دادن به مرگ» تقسیم کرد. چارچوب او مطالعه بیوپولیتیک را با بررسی نقش دولت در تولید (یا عدم تولید) یک شهروند سالم گسترش می دهد. همچنین با بیان پیوندهای متقابل خشونت و اقتصاد سیاسی به ادبیات جدید سرمایه داری می افزاید. به بیان ساده، سرمایه داری (به ویژه انواع نئولیبرال و نئومحافظه کار آن) حول ارزش گذاری زندگی است که انتزاع خاصی از خشونت و جنایت را پرورش می دهد.

What, James Tyner asks, separates the murder of a runaway youth from the death of a father denied a bone-marrow transplant because of budget cuts? Moving beyond our culture’s reductive emphasis on whether a given act of violence is intentional—and may therefore count as deliberate murder—Tyner interrogates the broader forces that produce violence. His uniquely geographic perspective considers where violence takes place (the workplace, the home, the prison, etc.) and how violence moves across space.

Approaching violence as one of several methods of constituting space, Tyner examines everything from the way police departments map crime to the emergence of “environmental criminology.” Throughout, he casts violence in broad terms—as a realm that is not limited to criminal acts and one that can be divided into the categories of “killing” and “letting die.” His framework extends the study of biopolitics by examining the state’s role in producing (or failing to produce) a healthy citizenry. It also adds to the new literature on capitalism by articulating the interconnections between violence and political economy. Simply put, capitalism (especially its neoliberal and neoconservative variants) is structured around a valuation of life that fosters a particular abstraction of violence and crime.