Violence, Coercion, and State-Making in Twentieth-Century Mexico: The Other Half of the Centaur

مکزیک در حال حاضر دچار بحران خشونت و ناامنی است که تهدیدی جدی برای گذار دموکراتیک و حاکمیت قانون است. این اولین کتابی است که این تحولات را در چارچوب دولت سازی پس از انقلاب در مکزیک قرار می دهد و نشان می دهد که خشونت در مکزیک نتیجه شکست دولت نیست، بلکه نتیجه دولت سازی است. در حالی که بیشتر گزارش‌های مربوط به سیاست و دولت در دهه‌های اخیر بر فرآیندهای گذار، حل تعارضات نهادی و اصلاحات نئولیبرالی تأکید کرده‌اند، این جلد به نقش فزاینده خشونت و زور توسط طیفی از بازیگران مسلح دولتی و غیردولتی می‌پردازد. . علاوه بر این، با فراتر رفتن از نگرانی‌های فوری مکزیک معاصر، این جلد ما را به بازنگری در فرآیندهای بلندمدت دولت‌سازی و بازنویسی تفاسیر تأثیرگذار از به اصطلاح سال‌های طلایی حکومت PRI سوق می‌دهد. خشونت، اجبار و دولت‌سازی در مکزیک قرن بیستم نشان می‌دهد که عقل دریافتی مدت‌هاست که از مطالعه هماهنگ و سیستماتیک خشونت و زور در دولت‌سازی، نه تنها در دهه‌های گذشته، بلکه در سراسر کشور جلوگیری کرده است. دوران پس از انقلاب ایالت مکزیک بسیار بیشتر از آنچه که تا به حال به رسمیت شناخته شده بود، بر اساس خشونت و زور ساخته شد.

Mexico is currently undergoing a crisis of violence and insecurity that poses serious threats to democratic transition and rule of law. This is the first book to put these developments in the context of post-revolutionary state-making in Mexico and to show that violence in Mexico is not the result of state failure, but of state-making. While most accounts of politics and the state in recent decades have emphasized processes of transition, institutional conflict resolution, and neo-liberal reform, this volume lays out the increasingly important role of violence and coercion by a range of state and non-state armed actors. Moreover, by going beyond the immediate concerns of contemporary Mexico, this volume pushes us to rethink longterm processes of state-making and recast influential interpretations of the so-called golden years of PRI rule. Violence, Coercion, and State-Making in Twentieth-Century Mexico demonstrates that received wisdom has long prevented the concerted and systematic study of violence and coercion in state-making, not only during the last decades, but throughout the post-revolutionary period. The Mexican state was built much more on violence and coercion than has been acknowledged—until now.