دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Vida del emperador Carlomagno
دانلود کتاب زندگی امپراتور شارلمانی
مشخصات کتاب
Vida del emperador Carlomagno
ویرایش:
نویسندگان: Eginardo
سری:
ناشر:
سال نشر:
تعداد صفحات: 0
زبان: Spanish
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 100 کیلوبایت
قیمت کتاب (تومان) : 40,000
کلمات کلیدی مربوط به کتاب زندگی امپراتور شارلمانی: تاریخ
در صورت تبدیل فایل کتاب Vida del emperador Carlomagno به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب زندگی امپراتور شارلمانی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب زندگی امپراتور شارلمانی
آگینارد (770-840) از مقامات عالی دربار شارلمانی بود. او که اصالتاً آلمانی داشت، در صومعه فولدا تحصیل کرد و از آنجا به زودی به مدرسه به اصطلاح پالاتین آخن رفت (که در نهایت کارگردانی آن را به پایان رساند). او یکی از برجسته ترین روشنفکران در خدمت امپراتور است: آنها همراه با بسیاری دیگر از منشاء مختلف (بریتانیا، هیسپانیا، ایتالیا...) به اصطلاح رنسانس کارولینژی را به وجود آوردند، مرحله ای از بهبود فرهنگی. او قد کوتاهی داشت که به همراه این واقعیت که نامش در آلمانی Einhard تلفظ می شود، به همکار برجسته اش آلکوین یورک اجازه داد تا این شعر زیبا را به افتخار او اجرا کند: خانه کوچک است و همچنین کوچکی که در آن ساکن است. ای خواننده، درخت سنبلچه ای را که در آن بدن است تحقیر مکن، زیرا درخت سنبله در بوته ی خارش، عطری گرانبها را بیرون می دهد. زنبور عسل خوشمزه را در جثه کوچک خود برای شما حمل می کند. نگاه کنید مردمک چشم بسیار کم است و با این وجود اعمال بدن را جهت می دهد و آن را زنده می کند. به این ترتیب ناردو کوچک کل این خانه را اداره می کند. خواننده رهگذر، بگو: "به تو، ناردو کوچولو، به سلامتی!" در حدود سال 828، زمانی که درگیری‌های جدی بین نوه‌های شارلمانی آغاز شد که منجر به تقسیم امپراتوری شد (و به طور غیرمستقیم به تولد چیزی که در نهایت به فرانسه و آلمان تبدیل شد)، اژینار به زندگی خصوصی بازنشسته شد و در میان آثار دیگر این زندگی را نوشت امپراتور شارلمانی اگرچه آلمانی بود، اما طبیعتاً آن را به لاتین نوشت و از سوئتونیوس معروف ما و زندگی دوازده سزار او الگو گرفت. به این ترتیب رفاه را تضمین می کند، اما زمان و نیت متفاوت است: هر انتقادی از قهرمان آن ناپدید می شود و هیچ فرصتی برای ستایش از او نمی گذرد، تا اینکه اثر تبدیل به یک هاگیوگرافی واقعی شود. به هر حال، نمونه خوبی از بقای فرهنگ کهن، و تسلط آن بر آن است; با این حال، به شیوه ای متعارف، ایگیناردو لازم می داند دقیقاً برعکس آن را که در این متن کوتاه مشاهده می شود، ببالد: نوشتن و توضیح آن لازم بود نه هوش ضعیف من، که تقریباً وجود ندارد زیرا ضعیف و ضعیف است. ، اما فصاحت سیسرونی. اما اینجا کتابی است که دربرگیرنده خاطره‌ی برجسته‌ترین و بزرگ‌ترین انسان‌هاست که در آن، به جز بهره‌برداری‌های او، چیزی شگفت‌انگیز نیست، جز، شاید، این واقعیت که یک وحشی بسیار کم آموزش‌دیده در استفاده از زبان روم بر این باور است که می تواند به شیوه ای شایسته یا راحت به زبان لاتین بنویسد و بی شرمی خود را به حدی رسانده است که آنچه سیسرو هنگام صحبت از نویسندگان لاتین در اولین کتاب Tusculanas خود بیان کرده است: «آن کسی» را حقیر تلقی کرده است. افکار خود را به صورت مکتوب بنویسید، بدون اینکه بتوانید آنها را سازماندهی کنید، آنها را آراسته کنید یا با آنها لذتی برای خواننده به ارمغان بیاورید. بدون شک این نظر خطیب برجسته می توانست مرا از اندیشه نویسندگی دور کند، اگر از قبل در روحیه خود مصمم نبودم که در برابر قضاوت مردم تسلیم شوم و با نوشتن این مطلب آبروی نبوغ ضعیف خود را به خطر بیندازم. به جای نادیده گرفتن خاطرات چنین مرد بزرگی، فقط برای جلوگیری از آن نوع ناخوشایند.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
Eginardo (770-840) fue un alto funcionario de la corte de Carlomagno. De origen germánico, se educa en la abadía de Fulda, desde donde pronto pasa a la denominada escuela palatina de Aquisgrán (que acabará dirigiendo). Es uno de los más destacados intelectuales al servicio del emperador: junto a otros muchos de distintas procedencias (Britania, Hispania, Italia...) darán lugar al denominado renacimiento carolingio, etapa de recuperación cultural. Era de baja estatura, lo cual, unido a que su nombre en alemán se pronuncia Einhard (ein nard, un nardo) permitió a su ilustre colega Alcuino de York perpetrar este simpático poema en su honor: La morada es pequeña, y también pequeño el que la habita. Lector, no desprecies el pequeño nardo contenido en ese cuerpo, Porque el nardo en su planta espinosa exhala un precioso perfume. La abeja lleva para ti en su pequeño cuerpo una miel deliciosa. Mira, la pupila de los ojos es bien poca cosa, Y a pesar de ello dirige los actos del cuerpo y lo vivifica. De este modo el pequeño Nardo dirige toda esta casa. Lector que pasas, di: «A ti, pequeñísimo Nardo, ¡salud!» Hacia 828, cuando comienzan los graves enfrentamientos entre los nietos de Carlomagno que darán lugar a la división del Imperio (e indirectamente al nacimiento de lo que con el tiempo serán Francia y Alemania), Eginardo se retira a la vida privada y entre otras obras redacta esta Vida del emperador Carlomagno. Aunque germáno, naturalmente la redacta en latín, y toma como modelo a nuestro conocido Suetonio y sus Vidas de los doce Césares. De este modo asegura la amenidad, pero la época y la intención son otras: desaparece cualquier crítica a su protagonista, y no deja pasar ninguna ocasión de ensalzarlo, hasta convertir la obra en una auténtica hagiografía. En cualquier caso, es una buena muestra de la pervivencia de la cultura antigua, y de su dominio de ella; sin embargo, de forma convencional, Eginardo considere necesario alardear de todo lo contrario como se observa en este breve pasaje: Para escribir y explicarla hubiera sido preciso no mi pobre ingenio, que de débil y pobre es casi inexistente, sino la elocuencia ciceroniana. Mas he aquí el libro que contiene la memoria del más ilustre y grande de los hombres, en el que, salvo sus gestas, no hay nada que asombre, salvo, tal vez, el hecho de que un bárbaro muy poco ejercitado en el empleo de la lengua de Roma haya creído poder escribir de manera decente o conveniente en latín y haya llevado su desvergüenza hasta el punto de considerar despreciable lo que Cicerón, al hablar de los escritores latinos en el primer libro de sus Tusculanas, ha expresado: «Que alguien ponga por escrito sus pensamientos, sin poder ordenarlos, embellecerlos ni procurar con ellos algún deleite al lector, es cosa propia de un hombre que abusa desmesuradamente de su ocio y de las letras.» Sin duda, esta opinión del egregio orador podría haberme apartado de la idea de escribir, si no hubiera ya determinado en mi espíritu someterme al juicio de los hombres y poner en peligro la reputación de mi pobre ingenio por escribir este libro antes que pasar por alto el recuerdo de tan gran hombre, sólo para evitarme ese tipo de disgustos.
