Vedic Practice, Ritual Studies and Jaimini’s Mīmāṃsāsūtras: Dharma and the Enjoined Subject

با تکیه بر بینش‌هایی از سنت فکری هند، این کتاب به بررسی مفهوم دارما توسط جیمینی در Mīmāṃsāsūtras می پردازد، و ارتباط معاصر آن را، به ویژه در مطالعات آیینی ارزیابی می کند.

با ارائه یک بازخوانی هرمنوتیکی از متن، موضوع رابطه بین ذهنیت و سنت را در بحث دارما بررسی کرده و آن را آورده است. در گفتگو با گفتمان های معاصر در مورد آیین. بحث اولیه ارائه شده این است که تصور جیمینی از دارما را می توان به عنوان فلسفه ای از عمل ودایی، متمرکز بر دستور موضوع، که مراحل دگرگونی آن دارای ساختار یک سنت هرمنوتیکی است، خواند.

این کتاب با ارائه بینش‌های ماهوی و روش‌شناختی در مورد اختلافات موجود در مطالعه معاصر آیین، مورد توجه محققان در زمینه‌های مطالعات هندو، مطالعات آیینی، دین آسیایی قرار خواهد گرفت. ، و مطالعات آسیای جنوبی.

Drawing on insights from Indian intellectual tradition, this book examines the conception of dharma by Jaimini in his Mīmāṃsāsūtras, assessing its contemporary relevance, particularly within ritual scholarship.

Presenting a hermeneutical re-reading of the text, it investigates the theme of the relationship between subjectivity and tradition in the discussion of dharma, bringing it into conversation with contemporary discourses on ritual. The primary argument offered is that Jaimini’s conception of dharma can be read as a philosophy of Vedic practice, centred on the enjoinment of the subject, whose stages of transformation possess the structure of a hermeneutic tradition.

Offering both substantive and methodological insights into the contentions within the contemporary study of ritual, this book will be of interest to researchers in the fields of Hindu studies, ritual studies, Asian religion, and South Asian studies.