Vaccines

سیستم ایمنی تنها سیستم عضوی در بدن به جز سیستم عصبی مرکزی است که دارای حافظه است. هر دو نوع خاطره خاص و ماندگار هستند و گاهی مادام العمر هستند. این ظرفیت حافظه سیستم ایمنی پایه ای را برای مقرون به صرفه ترین مداخلات پزشکی، یعنی واکسیناسیون موفق در برابر بسیاری از بیماری های عفونی رایج، فراهم می کند. چنین موفقیتی مستلزم جداسازی عامل عفونی یا ماده سمی، روش‌هایی برای رشد و/یا خالص‌سازی آنتی‌ژن مربوطه و تبدیل آن به چیزی بی‌ضرر و در عین حال حفظ ایمنی‌زایی آن است. در حالی که واکسن‌های اولیه تنها می‌توانستند از مقاومت افزایش‌یافته در برابر بیماری‌های عفونی به‌عنوان معیاری برای کارایی واکسن استفاده کنند، اکثر واکسن‌های مدرن بر تست‌های آزمایشگاهی استانداردی تکیه می‌کنند که به موازات ظرفیت حفاظتی in vivo برای تایید کیفیت و قدرت واکسن مربوطه پذیرفته شده‌اند. ما در حال حاضر در حال تجربه یک انفجار در توسعه واکسن های جدید و/یا بهبود یافته هستیم. این تا حد زیادی به دلیل گسترش سریع موازی دانش ما در مورد سیستم ایمنی و ساختار مولکولی دقیق و عملکرد میکروارگانیسم ها است. با استفاده از این دانش، اکنون می‌توان واکسن‌هایی از انواع جدیدی ساخت که تنها مولکول‌های خاصی (یا بخش‌هایی از مولکول‌ها) مشتق‌شده از یک پاتوژن را شامل می‌شوند، به استثنای سایر واکسن‌های بالقوه مضر. در حالی که واکسن‌های زنده ضعیف شده قبلی با روش‌های تجربی ایجاد می‌شدند، اکنون می‌توان چنین واکسن‌هایی را با مداخلات مولکولی تعریف‌شده در ژنوم میکروارگانیسم ایجاد کرد.

The immune system is the only organ system in the body besides the central nervous systems endowed with memory. Both types of memories are specific and long-lasting, sometimes life long. This memory capacity of the immune system provides the basis for the most cost-efficient of all medical interventions, successful vaccinations against many common infectious diseases. Such a success requires the isolation of the infectious agent or toxic substance, methods to grow and/or purify the relevant antigen and change it into something innocuous whilst maintaining its immunogenicity. Whereas the early vaccines could only use the enhanced resistance against infectious disease as a measure of vaccine efficacy, most modern vaccines rely upon standardized laboratory tests accepted to parallel the in vivo protective capacity to confirm the quality and potency of the respective vaccine. We are presently experiencing an explosion in the development of new and/or improved vaccines. This is largely due to a parallel rapid expansion in our knowledge of the immune system and of the detailed molecular structure and function of microorganisms. Using this knowledge it is now possible to compose vaccines of new types where only certain molecules (or parts of molecules) derived from a pathogen are included, excluding other potentially harmful ones. Whereas earlier attenuated live vaccines were created by em­ pirical means such vaccines can now be created by molecularly defined inter­ ventions in the genome of the microorganism.