Urbane Umweltbildung im Kontext einer nachhaltigen Entwicklung: Theoretische Grundlagen und schulische Perspektiven

کاستی‌ها و کاستی‌های مفهومی در آموزش محیط‌زیست در مدارس و گفتمان جهانی در مورد توسعه پایدار، فرصت‌هایی است که اساساً در چشم‌انداز آینده آموزش محیط‌زیست و شرایط تحقق آن تأمل کنیم. آموزش زیست محیطی از ابتدا به لحاظ نظری و تاریخی بازسازی می شود و با گفتمان های علمی و اجتماعی جاری در مورد پست مدرنیسم، پلورالیسم، سازندگی، شهرنشینی و بالاتر از همه در مورد توسعه و مشارکت پایدار مرتبط است. نویسنده آموزش را نه تنها به عنوان ابزار توسعه پایدار، بلکه به عنوان یک بعد مستقل و اضافی از پایداری درک می کند. بر این اساس نظری، یک مفهوم چارچوب کلی و متکثر برای آموزش محیط زیست توسعه داده شده است. از یک سو، مفاهیم اصلی موجود آموزش محیط زیست را ادغام می کند، از سوی دیگر، بخشی از یک آموزش جامع تر برای توسعه پایدار است، که سایر حوزه های آموزشی (آموزش توسعه، آموزش بین فرهنگی، آموزش صلح و غیره) به آن می پردازند. ) همچنین باید مشارکت اساسی خود را داشته باشند و برای شایستگی های کلیدی که هنوز مورد بحث قرار می گیرند تلاش می کنند. فرصت های خوبی برای اقدام آموزشی موفق در مدارس و سایر مؤسسات آموزشی در چارچوب فرآیندهای دستور کار 21 محلی و در محیط های شهری دیده می شود. نویسنده در پس زمینه چندین سال تجربه شخصی، شرایط تحقق چنین دیدگاهی را که شامل زیرساخت آموزشی محلی و توسعه برنامه درسی محلی است، بازتاب می دهد.

Konzeptionelle Mängel und Defizite der schulischen Umweltbildung und der weltweite Diskurs über nachhaltige Entwicklung sind Anlässe, über Zukunftsperspektiven der Umweltbildung und ihre Realisierungsbedingungen grundlegend nachzudenken. Die Umweltbildung wird von ihren Anfängen an historisch und bildungstheoretisch rekonstruiert und dabei auf aktuelle wissenschaftliche und gesellschaftliche Diskurse über Postmodernismus, Pluralismus, Konstruktivismus, Urbanität, und vor allem über nachhaltige Entwicklung und Partizipation bezogen. Der Autor versteht Bildung nicht nur als ein Instrument einer nachhaltigen Entwicklung, sondern als eine eigenständige und zusätzliche Dimension von Nachhaltigkeit. Auf dieser theoretischen Basis wird ein pluralistisches und allgemeinbildendes Rahmenkonzept für Umweltbildung entwickelt. Es integriert zum einen die vorhandenen umweltpädagogischen Hauptkonzepte, zum anderen ist es Teil einer umfassenderen Bildung für eine nachhaltige Entwicklung, zu der auch andere Problembereichspädagogiken (entwicklungspolitische Bildung, interkulturelle Bildung, Friedensbildung u.a.) ihre konstituiven Beiträge leisten müssen und die noch zu diskutierende Schlüsselkompetenzen anstrebt. Gute Chancen für erfolgreiches pädagogisches Handeln in den Schulen und anderen Bildungseinrichtungen werden im Kontext von Prozessen der lokalen Agenda 21 und in städtischen Lebenswelten gesehen. Vor dem Hintergrund langjähriger eigener Erfahrungen reflektiert der Autor die Realisierungsbedingungen einer solchen Perspektive, zu der eine lokale pädagogische Infrastruktur und eine lokale Curriculumentwicklung gehört.