Urban Reinventions: San Francisco’s Treasure Island

زمانی که در سال 1937 ساخته شد، جزیره گنج به عنوان یکی از بزرگترین جزایر ساخته دست بشر در جهان در نظر گرفته شد. این جزیره 400 هکتاری که در وسط خلیج سانفرانسیسکو قرار دارد، از گل لایروبی خلیج در یک شاهکار قابل توجه مهندسی عمران دوران رکود توسط سپاه مهندسین ارتش ایالات متحده ساخته شده است. نام جذاب آن کنایه‌ای از بقایای افسانه‌ای از طوفان طلای کالیفرنیا است که در رسوبات اقیانوسی که جزیره را تشکیل داده است.

این مجموعه مقالات داستان جزیره گنج سانفرانسیسکو را روایت می‌کند - جزیره‌ای مصنوعی و جدا از هم. که به طور متناقض محور جاه طلبی های شهری شهر بوده است. جزیره گنج که به عنوان مکانی برای اولین فرودگاه سانفرانسیسکو در عصر خودرو و حمل و نقل هوایی در نظر گرفته شده بود، میزبان نمایشگاه بین المللی گلدن گیت (GGIE) در سال های 1939 و 1940 بود که تکمیل گلدن گیت و پل های خلیج سانفرانسیسکو-اوکلند را جشن می گرفت. با تمرکز ویژه بر آسیا و آمریکای لاتین، GGIE صلح، هماهنگی و تجارت را در اقیانوس آرام ترویج کرد. استفاده برنامه ریزی شده از جزیره گنج به عنوان فرودگاه زمانی که جنگ جهانی دوم به طور ناگهانی پیام نمایشگاه را مبنی بر وحدت اقیانوس آرام معکوس کرد، خنثی شد و دولت ایالات متحده جزیره گنج و جزیره مجاور یربا بوئنا را به یک ایستگاه آموزشی و انتقال نیروی دریایی تبدیل کرد که 4500000 پرسنل نظامی را در خود پردازش کرد. راهی به تئاتر اقیانوس آرام.

در بحبوحه رونق فناوری پیشرفته در قرن بیست و یکم و در یکی از گران ترین بازارهای املاک و مستغلات در جهان، شهر سانفرانسیسکو و توسعه دهندگان آن یک مدل جاه طلبانه برای استفاده مجدد از پایگاه نظامی و شهرسازی سبز - یک اکو شهر جدید با حدود 19000 ساکن در جزیره گنج و جزیره یربا بوئنا ارائه کرده اند. این پروژه مترادف با روند رو به رشد جهانی به سمت توسعه‌های زمینی در مقیاس بزرگ و سرمایه‌بر است که حول ایده‌های پایداری و ساخت مکان‌های دیدنی پیش‌بینی شده است. با در نظر گرفتن تاریخ متوالی توسعه، چشم اندازهای آینده برای جزیره گنج بخشی از فرآیند ساخت و پاکسازی است که هوریوچی و سانکالیا آن را اختراع مجدد شهری می نامند. این یک فرآیند تغییر بنیادی است که در آن مکان‌های مصنوعی، جدا شده، و محدود شده مانند جزیره گنج، یک صفحه ایده‌آل برای برنامه‌ریزی جدول راسا ارائه می‌دهند که توسط کنترل دارایی، سرمایه و دولت هدایت می‌شود.

با مقالاتی که توسط مشارکت‌کنندگان به خوبی انجام می‌شود. Urban Reinventions که برای کارهای بین رشته ای خود شناخته شده اند، نشان می دهد که چگونه یک سایت واحد را می توان به روش های مختلف تفسیر کرد: به عنوان یک جزیره مصنوعی، مکان نمایشگاه جهانی، تاسیسات نظامی، یک اثر نیمه متروکه از زندگی های گذشته، یک مکان سمی سایت زباله های هسته ای، و یک اکو شهر آینده و توسعه عمده املاک و مستغلات. این جلد طیف گسترده‌ای از نقدهای نژادی، امپریالیسم، شرق‌شناسی جنسیتی، استفاده از زمین نظامی، مبادله سرمایه دارایی، شهرهای جدید زیست محیطی، پایداری، و ضایعات را به عنوان محصول جانبی توسعه ارائه می‌کند.

این کتاب ارائه خواهد شد. مورد علاقه خوانندگان عمومی و همچنین معلمان، محققان و متخصصان در زمینه های جغرافیا، معماری، برنامه ریزی شهری، طراحی شهری، تاریخ، مطالعات محیطی، مطالعات آمریکا، مطالعات آسیایی، و تاریخ نظامی و غیره است.

When it was built in 1937, Treasure Island was considered to be one of the largest man-made islands in the world. Located in the middle of San Francisco Bay, the 400-acre island was constructed out of dredged bay mud in a remarkable feat of Depression-era civil engineering by the US Army Corps of Engineers. Its alluring name is an allusion to the fabled remnants of the California Gold Rush found in the ocean sediment that formed the island.

This collection of essays tells the story of San Francisco’s Treasure Island―an artificial, disconnected island that has paradoxically been central to the city’s urban ambitions. Conceived as a site for San Francisco’s first airport in an age of automobile and air transport, Treasure Island hosted the Golden Gate International Exposition (GGIE) in 1939 and 1940, celebrating the completion of the Golden Gate and the San Francisco–Oakland Bay Bridges. With particular focus on Asia and Latin America, the GGIE promoted peace, harmony, and commerce in the Pacific. Treasure Island’s planned use as an airport was scuttled when World War II abruptly reversed the exposition’s message of Pacific unity, and the US government developed Treasure Island and the adjacent Yerba Buena Island into a naval training and transfer station, which processed 4,500,000 military personnel on their way to the Pacific theater.

In the midst of a twenty-first-century high-tech boom and in one of the most expensive real-estate markets in the world, the city of San Francisco and its developers have proposed an ambitious model of military base reuse and green urbanism―a new eco-city of about 19,000 residents on Treasure Island and Yerba Buena Island. The project is synonymous with a growing global trend toward large-scale, capital-intensive land developments envisioned around ideas of sustainability and spectacular place making. Seen against the successive history of development, future visions for Treasure Island are part of a process of building and erasure that Horiuchi and Sankalia call urban reinventions. This is a process of radical change in which artificial, detached, and delimited sites such as Treasure Island provide an ideal plane for tabula rasa planning driven by property, capital, and state control.

With essays by contributors well known for their interdisciplinary work, Urban Reinventions demonstrates how a single site may be interpreted in multiple ways: as an artificial island, world’s fair site, military installation, a semi-derelict relic of past lives, a toxic site of nuclear waste, and a future eco-city and major real estate development. The volume offers a wide spectrum of critiques of race, imperialism, gendered Orientalism, military land use, property capital exchange, new eco-cities, sustainability, and waste as a byproduct of development.

The book will be of interest to general readers as well as teachers, scholars, and practitioners in the fields of geography, architecture, city planning, urban design, history, environmental studies, American studies, Asian studies, and military history, among others.