Untersuchungen über den Schlafverlauf bei Gesunden und bei psychisch Kranken

مشکل در خواب یکی از شایع ترین شکایاتی است که پزشک به آن توجه می کند. آنها به درستی از جمله شاخص های مهم تعادل رویشی از هم پاشیده و بیانگر رویدادهای آسیب شناختی هستند. در حالی که مدت‌هاست که می‌توانستیم و عادت کرده‌ایم به گفته‌های ذهنی بیماران عینی‌سازی کنیم، حداقل در برنامه‌های روزمره‌مان مجبور شده‌ایم در کنار بالین، توصیفات خود بیمار را در حالی که خواب بودیم بپذیریم. از این رو داروهای خواب گرانقیمتی است که بسیاری از ما آن را می پرستیم. تجربه کلیدی دکتر جوان به مناسبت نگهبانی شب با یکی از بستگان بسیار نزدیک و بیمار که در معرض خطر زندگی است، که در آن اختلاف فاحشی بین ارزیابی ذهنی خواب و رفتار عینی خواب آشکار شد، من را از مشکلات خود رها نکرد. دهه ها کنار بالین با این حال، برای مدت طولانی، این اطمینان وجود داشت که روش‌های موجود در اولین تلاش‌ها که به بیش از صد سال قبل بازمی‌گردد، تنها می‌تواند نتایج ناکافی را ارائه دهد. به عنوان دکتر دکتر وولف دستیار علمی من شد، من ویژگی های بسیار نادر یک فیزیکدان و طراح بسیار باتجربه و یک متخصص مغز و اعصاب بسیار علاقه مند را در او یافتم که مشکل هنوز باز عینیت بخشیدن به دوره، مدت و عمق خواب در روانپزشکی-عصبی ما را به او پیشنهاد داد. بیماری ها - و البته در درجه اول در افراد سالم - برای حل کردن.

Schlafstörungen gehören zu den häufigsten Klagen, die dem Arzt vorgetragen werden. Sie zählen mit Recht zu den wichtigen Indikatoren des desintegrierten vegetativen Gleichgewichts und zum Ausdruck krankhaften Geschehens. Während man nun seit langem in der Lage und gewohnt ist, subjektive Angaben der Patienten zu objektivieren, waren wir bisher, jedenfalls in der täglichen Routine, am Krankenbett gezwungen, beim Schlaf die Eigenschilderungen der Kranken hinzunehmen. Nicht zuletzt daher rührt die freigebige Schlafmittel­ medikation, der viele von uns huldigen. Ein Schlüsselerlebnis des jungen Arztes anläßlich der Nachtwache bei einem sehr nahestehenden, lebensbedrohlich erkrankten Angehörigen, bei welchem eine krasse Diskrepanz zwischen subjektiver Schlafeinschätzung und objektivem Schlafverhalten offenkundig wurde, hat mich in seiner Problematik durch Jahr­ zehnte hindurch am Krankenbett nicht losgelassen. Es blieb aber lange Zeit die Gewißheit, daß die in den ersten Versuchen über hundert Jahre zurückreichenden zur Verfügung stehenden Verfahren nur unzulängliche Ergebnisse liefern konnten. Als Dr. Dr. WOLFF mein wissenschaftlicher Mitarbeiter wurde, fand ich in ihm die recht seltenen Eigenschaften eines sehr erfahrenen Physikers und Konstrukteurs und eines sehr interessierten Nervenarztes vereinigt und regte ihn an, das noch offene Problem der Objektivierung des Verlaufs, der Dauer und der Tiefe des Schlafs bei unserem psychiatrisch-neurologischen Krankengut - und natürlich primär bei Gesunden - zu lösen.