Unlikely Dissenters: White Southern Women in the Fight for Racial Justice, 1920-1970

«استفانی ضرب‌المثل «بانوی جنوبی» را با نگاهی دقیق به بیش از پنجاه زن سفیدپوست و ضد نژادپرست بازتعریف می‌کند. با تمرکز بر ویژگی‌هایی که این زنان را در دو نسل به هم مرتبط می‌کردند، مخالفان بعید اولین مطالعه جامعی را ارائه می‌کند که چگونه این زنان جنوبی یک کلیشه را هم به کار گرفتند و هم از بین بردند.» (گیل اس. موری، سردبیر Throwing) Off the Loak of Privilege
 
«برهانی پیچیده و کاملاً پشتیبانی شده را ارائه می دهد که زنانی مانند لیلیان اسمیت، ویرجینیا دور و آن برادن برتری سفیدپوستان را در هسته آن به چالش کشیدند در حالی که می دانستند که مورد توجه قرار خواهند گرفت. به عنوان خائنان به نژاد، منطقه و جنسیت خود در انجام این کار.» - پیتر بی. لوی، نویسنده جنگ داخلی در خیابان نژاد
 
بین سال های 1920 و 1970، یک کتاب کوچک اما مهم تعدادی از زنان سفیدپوست با سیستم تفکیک‌گرایی در جنوب آمریکا مواجه شدند و در نهایت به نابودی آن کمک کردند. برای بسیاری از این اصلاح طلبان، مبارزه برای حقوق مدنی آمریکایی آفریقایی تبار شبیه به فرآیند پیچیده رهایی شخصی آنها از هنجارهای جنسیتی بود. به عنوان بخشی از جامعه سفیدپوستان، آنها به عنوان اعضای گروه "سرکوبگر" با احساس گناه دست و پنجه نرم کردند. با این حال، به عنوان زنان در یک جامعه مردسالار، آنها نیز «قربانی» بودند. این هویت دوگانه متناقض آنها را قادر ساخت تا برند خاصی از کنشگری ایجاد کنند که با برتری سفیدپوستان مبارزه می کرد و در عین حال آنها را از پدرسالاری سفیدپوستان رهایی می داد. دو نسل از زنان سفیدپوست را با هم مقایسه می‌کند که علیه جیم کرو صحبت کردند و در عین حال عمیقاً به جنوب بومی خود وابسته بودند. او نشان می‌دهد که چگونه فعالیت‌های منحصربه‌فرد جامعه‌محور آن‌ها در استانداردهای احترام جنوب - و حتی به نفع آن استفاده می‌شود.
 
 

“Stefani redefines the proverbial ‘southern lady’ with a close look at over fifty white, anti-racist women. Concentrating on traits that linked these women across two generations, Unlikely Dissenters provides the first comprehensive study of how these southern women both employed and destroyed a stereotype.”—Gail S. Murray, editor of Throwing Off the Cloak of Privilege
 
“Presents a sophisticated and well-supported argument that women such as Lillian Smith, Virginia Durr, and Anne Braden challenged white supremacy at its core while knowing that they would be regarded as traitors to their race, region, and gender in doing so.”—Peter B. Levy, author of Civil War on Race Street
 
Between 1920 and 1970, a small but significant number of white women confronted the segregationist system in the American South, ultimately contributing to its demise. For many of these reformers, the struggle for African American civil rights was akin to their own complex process of personal emancipation from gender norms. As part of the white community, they wrestled with guilt as members of the “oppressor” group. Yet as women in a patriarchal society, they were also “victims.” This paradoxical double identity enabled them to develop a special brand of activism that combatted white supremacy while emancipating them from white patriarchy.

Using the 1954 Brown decision as a pivot, Anne Stefani examines and compares two generations of white women who spoke out against Jim Crow while remaining deeply attached to their native South. She demonstrates how their unique grassroots community-oriented activism functioned within—and even used to its advantage—southern standards of respectability.