Universes without us : posthuman cosmologies in American literature

در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، طیف گسترده‌ای از نویسندگان آمریکایی وجود انرژی‌هایی را پیشنهاد کردند که انسان‌ها را به فرآیندهای کیهانی متصل می‌کند. از دیدگاه‌های مختلف - علمی، فلسفی، مذهبی و ادبی - آنها پیشنهاد کردند که چنین انرژی‌هایی در نهایت به کمال بدن فردی و جمعی منجر می‌شوند، با این فرض که ادغام در شبکه‌های بزرگ‌تر وجود به معنای گسترش قدرت‌ها و توانایی‌های بشری است. اعتقادی که امروزه به بسیاری از نظریه‌های پساانسان‌گرایانه ادامه می‌دهد.

جهان‌های بدون ما یک سنت متضاد کمتر شناخته شده در ادبیات آمریکا را بررسی می‌کند. همانطور که خوانش‌های دقیق متیو آ. تیلور نشان می‌دهد، کیهان‌شناسی هترودوکسی ادگار آلن پو، هنری آدامز، چارلز چسنات و زورا نیل هرستون فانتزی انسان‌محور را که جهان را به‌عنوان مخزن خودآگاهی می‌بیند رد می‌کند. برای این نویسندگان، جهان را نه می توان «دیگری» کرد و نه «آینه». در عوض، انسان ها درگیر فرآیندهای «بیگانه» هستند که هم سازنده و هم مخرب «ما» هستند. این کیهان‌شناسی‌ها با تصور جهان‌هایی که دیگر متعلق به ما نیستند، شکلی از به هم پیوستگی را به تصویر می‌کشند که هر گونه توانایی انسان برای تسلط بر آن را انکار می‌کند.

جهان‌های بدون ما نشان می‌دهد که چگونه سؤالات، احتمالات وجود دارد. و خطرات مطرح شده توسط پساانسان نزدیک به دو قرن پیش ظاهر شد. تیلور در این آثار درگیری نابهنگام با پساانسانیسم را می یابد، به ویژه در تصور آنها از جهان هایی که در آن انسان ها تنها یک دسته از چیزهای ناهمگون در مجموعه وسیعی از گونه ها، اشیاء و نیروها هستند. او نشان می دهد که چگونه تئوری پساانسان گرایانه می تواند متون ادبی آمریکایی را روشن کند و چگونه آن متون ممکن است به نوبه خود باعث ارزیابی مجدد نظریه پساانسان گرایی شوند. تیلور با درک پساانسان به عنوان یک کیهان شناسی ماتریالیستی و نه یک نوآوری تکنولوژیک، دامنه متفکرانی را که می توانند در گفتگوهای معاصر درباره پساانسان گنجانده شوند، گسترش می دهد.

During the nineteenth and early twentieth centuries, a wide variety of American writers proposed the existence of energies connecting human beings to cosmic processes. From varying points of view—scientific, philosophical, religious, and literary—they suggested that such energies would eventually result in the perfection of individual and collective bodies, assuming that assimilation into larger networks of being meant the expansion of humanity’s powers and potentialities—a belief that continues to inform much posthumanist theory today.

Universes without Us explores a lesser-known countertradition in American literature. As Matthew A. Taylor’s incisive readings reveal, the heterodox cosmologies of Edgar Allan Poe, Henry Adams, Charles Chesnutt, and Zora Neale Hurston reject the anthropocentric fantasy that sees the universe as a kind of reservoir of self-realization. For these authors, the world can be made neither “other” nor “mirror.” Instead, humans are enmeshed with “alien” processes that are both constitutive and destructive of “us.” By envisioning universes no longer our own, these cosmologies picture a form of interconnectedness that denies any human ability to master it.

Universes without Us demonstrates how the questions, possibilities, and dangers raised by the posthuman appeared nearly two centuries ago. Taylor finds in these works an untimely engagement with posthumanism, particularly in their imagining of universes in which humans are only one category of heterogeneous thing in a vast array of species, objects, and forces. He shows how posthumanist theory can illuminate American literary texts and how those texts might, in turn, prompt a reassessment of posthumanist theory. By understanding the posthuman as a materialist cosmology rather than a technological innovation, Taylor extends the range of thinkers who can be included in contemporary conversations about the posthuman.