Universal Women: Filmmaking and Institutional Change in Early Hollywood

بین سال‌های 1912 و 1919، شرکت تولیدکننده فیلم یونیورسال یازده زن را با کارگردانی دست‌کم 170 فیلم معرفی کرد، اما در اواسط دهه 1920، همه این کارگردان‌ها یونیورسال را ترک کردند و تنها یک نفر هنوز در صنعت سینما کار می‌کرد. . دو نسل از مورخان سینما این معما را نادیده گرفته‌اند یا با این معما مواجه شده‌اند که چرا یونیورسال ابتدا به‌طور سیستماتیک از کارگردانان زن حمایت کرد و آن‌ها را ارتقا داد و سپس به طور ناگهانی این سیاست را تغییر داد. مارک گرت کوپر به این پدیده به عنوان یک مطالعه موردی در مورد چگونگی تفسیر و عملکرد استودیوهای فیلمسازی شرکتی بر اساس فرهنگ سازمانی در تصمیم گیری برای اینکه کار کردن به عنوان یک مرد یا زن به چه معناست، برخورد می کند. کوپر با تمرکز بر مسائل تغییر نهادی، تفسیرهایی را به چالش می‌کشد که تبعید زنان از صنعت فیلم را به عنوان نتیجه اجتناب‌ناپذیر تبعیض جنسیتی فراتاریخی یا به‌عنوان اثری از بازنگری فرهنگی گسترده در نقش‌های کاری جنسیتی توضیح می‌دهند. کوپر با تکیه بر طیفی از رویکردهای تاریخی و جامعه‌شناختی برای مطالعه نهادهای شرکتی، رابطه بین سازمان نهادی و قراردادهای زیبایی‌شناختی را در طول سال‌های شکل‌گیری که فیلم‌سازان زن مانند روث آن بالدوین، کلیو مدیسون، روث استون‌هاوس، الیز جین ویلسون و آیدا می بررسی می‌کند. پارک فیلم‌هایی را برای یونیورسال کارگردانی کرد.

Between 1912 and 1919, the Universal Film Manufacturing Company credited eleven women with directing at least 170 films, but by the mid-1920s all of these directors had left Universal and only one still worked in the film industry at all. Two generations of cinema historians have either overlooked or been stymied by the mystery of why Universal first systematically supported and promoted women directors and then abruptly reversed that policy.

In this trailblazing study, Mark Garrett Cooper approaches the phenomenon as a case study in how corporate movie studios interpret and act on institutional culture in deciding what it means to work as a man or woman. In focusing on issues of institutional change, Cooper challenges interpretations that explain women's exile from the film industry as the inevitable result of a transhistorical sexism or as an effect of a broadly cultural revision of gendered work roles. Drawing on a range of historical and sociological approaches to studying corporate institutions, Cooper examines the relationship between institutional organization and aesthetic conventions during the formative years when women filmmakers such as Ruth Ann Baldwin, Cleo Madison, Ruth Stonehouse, Elise Jane Wilson, and Ida May Park directed films for Universal.