Understanding Hegel's mature critique of Kant

نقد هگل از کانت نقطه عطفی در تاریخ فلسفه بود: برای اولین بار، سبک ملموس، مستقر و به معانی خاصی «طبیعت گرایانه» که توسط هگل پیشگام بود، با سبکی نازک، جهان شمولی و استدلالی تطهیر شده مواجه شد. فلسفه ای که دقیق ترین بیان خود را در کانت یافته بود. این مناقشه به سختی از بین رفته است: این مناقشه عملاً فلسفه معاصر را از معرفت شناسی گرفته تا نظریه اخلاقی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، اگر این کتاب درست باشد، اهمیت کامل نقد هگل از کانت درک نشده است. این کتاب با استفاده از متون بالغ هگل (بعد از 1807) و خواندن آنها در پرتو تفسیر کلی از پروژه هگل به عنوان یک سیستم زبانی و «تعریفی»، تفسیرهای مجدد عمده ای از دیدگاه های هگل ارائه می کند: چیز فی نفسه کانتی نیست. رد شد، اما به عنوان جنبه ای زمانی از تجربه ما جابه جا شد. ایدئالیسم زبانی هگل بر اساس دیدگاه واقع گرایانه او از احساس درک می شود. هگل به جای این که ادعا کند دستور مقوله ای کانت برای ارائه رهنمودهای اخلاقی ملموس بسیار پوچ است، پوچی آن را به عنوان پایه و اساس یک جامعه متنوع می ستاید.

Hegel's critique of Kant was a turning point in the history of philosophy: for the first time, the concrete, situated, and in certain senses "naturalistic" style pioneered by Hegel confronted the thin, universalistic, and argumentatively purified style of philosophy that had found its most rigorous expression in Kant. The controversy has hardly died away: it virtually haunts contemporary philosophy from epistemology to ethical theory. Yet if this book is right, the full import of Hegel's critique of Kant has not been understood. Working from Hegel's mature texts (after 1807) and reading them in light of an overall interpretation of Hegel's project as a linguistic, "definitional" system, the book offers major reinterpretations of Hegel's views: The Kantian thing-in-itself is not denied but relocated as a temporal aspect of our experience. Hegel's linguistic idealism is understood in terms of his realistic view of sensation. Instead of claiming that Kant's categorical imperative is too empty to provide concrete moral guidance, Hegel praises its emptiness as the foundation for a diverse society.