UN Peace-building: Anspruch und Wirklichkeit am Beispiel Mosambiks

با پایان رویارویی بلوک، مأموریت های حافظ صلح سازمان ملل دستخوش تغییرات کیفی قابل توجهی شدند. به جای کارکردهای سنتی حفظ صلح، از سال 1991/92 تقاضای فزاینده ای برای تعهد چند بعدی توسط سازمان جهانی در شرایط پس از جنگ وجود داشته است. بطرس غالی، دبیر کل سابق، این نوع ماموریت های جدید را تحت عنوان صلح سازی پس از جنگ خلاصه کرد و در عین حال مدلی از تحکیم صلح را که ابعاد مختلفی را در بر می گرفت و تقریباً بدون قید و شرط توسط جامعه بین المللی تأیید شد، ارائه کرد.

Marie-Luise Pörtner بررسی می کند که تا چه حد ماموریت صلح ساز سازمان ملل متحد در موزامبیک (ONUMOZ) به این ایده های تعهد سازمان جهانی در زمینه ایجاد صلح پایبند بوده و در مورد علل آن می پرسد. اختلاف بین ادعاهای نظری و واقعیت سیاسی.
< /p>

Mit dem Ende der Blockkonfrontation erfuhren die Friedensmissionen der Vereinten Nationen erhebliche qualitative Veränderungen. Anstelle traditioneller Peace-keeping-Funktionen wurde seit 1991/92 immer häufiger ein mehrdimensionales Engagement der Weltorganisation in Nachkriegssituationen nachgefragt. Der ehemalige Generalsekretär Boutros-Ghali fasste diese neuartigen Einsätze unter den Begriff post-conflict peace-building und entwickelte zugleich ein verschiedene Dimensionen umfassendes Modell der Friedenskonsolidierung, das von der internationalen Gemeinschaft nahezu uneingeschränkt befürwortet wurde.

Marie-Luise Pörtner untersucht, inwieweit die Peace-building-Mission der Vereinten Nationen in Mosambik (ONUMOZ) diesen Vorstellungen von einem Engagement der Weltorganisation im Bereich der Friedenskonsolidierung gerecht wurde, und fragt nach den Ursachen für die Diskrepanz zwischen theoretischem Anspruch und politischer Wirklichkeit.