Überlebens- und Wiederbelebungszeit von Gehirn, Herz, Leber, Niere nach Ischaemie und Anoxie

این سؤال که آیا کل ارگانیسم و ​​اندام‌های فردی را می‌توان پس از توقف گردش خون احیا کرد و بنابراین سؤال از مرز بین زندگی و مرگ سلولی نشان‌دهنده یک مشکل عمومی بیولوژیکی و عملی پزشکی درجه اول است (برای جزئیات بیشتر توضیحات را ببینید [22]) ). در ابتدای مجموعه مطالعاتی که در زیر گزارش خواهد شد، مشخص شد که احیای کل ارگانیسم پس از ایست قلبی تنها در صورتی امکان پذیر است که ایست قلبی از حداکثر مدت زمان 4 دقیقه تجاوز نکند. این به ناتوانی در احیای سیستم عصبی مرکزی (CNS) پس از ایست قلبی تنها 4 دقیقه نسبت داده شد. این حساسیت فوق‌العاده CNS به کمبود انرژی باید به نوبه خود مبتنی بر این واقعیت باشد که «ذخایر انرژی» مغز به شکل گلیکوژن نمی‌تواند به سرعت کافی یا در برخی موارد اصلاً بسیج نشود (KERR و همکارانش و همکارانش al.)، بنابراین بافت مغز به سختی قادر به انجام گلیکولیز بی هوازی است. با این حال، از آنجایی که تحقیقات توسط THORN و HEITMANN نشان داده بود که pH قشر مغز با توقف جریان خون به مغز بسیار سریع کاهش می‌یابد، و سپس فرض بر این بود که برخلاف نتایج KERR و همکاران. از آنجایی که اسید لاکتیک به سرعت در غلظت های نسبتاً زیاد تشکیل می شود، محتوای متابولیت های متابولیسم KH در مغز باید به طور همزمان با محتوای فسفات های غنی از انرژی در مقاطع زمانی مختلف پس از قطع جریان خون مغزی بررسی شود تا مشخص شود. سوال.

Die Frage nach der Wiederbelebbarkeit des Gesamtorganismus und der einzelnen Organe nach Kreislaufstillstand und damit die Frage nach der Grenze zwischen Leben und Zelltod stellt sowohl ein allgemein-biologisches wie auch ein praktisch­ medizinisches Problem ersten Ranges dar (ausführliche Darstellung s. [22]). Bei Beginn der Untersuchungsserie, über die im folgenden berichtet werden soll, war bekannt, daß eine Wiederbelebung des Gesamtorganismus nach Herzstill­ stand nur dann möglich ist, wenn der Herzstillstand eine Dauer von maximal 4 min nicht überschreitet. Dies wurde darauf zurückgeführt, daß das Zentral­ nervensystem (ZNS) nach einem Kreislaufstillstand von nur 4 min nicht wieder­ belebt werden könne. Diese außerordentliche Empfindlichkeit des ZNS gegen­ über Energiemangel sollte ihrerseits darauf beruhen, daß die »Energievorräte« des Gehirns in Form von Glykogen nicht rasch genug bzw. teilweise gar nicht mobilisierbar seien (KERR und Mitarbeiter u. a. ), das Gehirngewebe also zur anaeroben Glykolyse fast gar nicht fähig sei. Da sich jedoch in Untersuchungen von THORN und HEITMANN ergeben hatte, daß bei Durchblutungsstopp des Gehirns das pH der Gehirnrinde sehr rasch ab sinkt, und danach anzunehmen war, daß im Gegensatz zu den Ergebnissen von KERR et al. Milchsäure rasch in relativ großen Konzentrationen entsteht, sollte zur Klärung der Frage der Gehalt des Gehirns an Metaboliten des KH­ Stoffwechsels gleichzeitig mit dem Gehalt an energiereichen Phosphaten in ver­ schiedenen Zeitpunkten nach völliger Unterbrechung der Gehirndurchblutung geprüft werden.