Twentieth-Century Humanist Critics: From Spitzer to Frye

منتقدان انسان‌گرای قرن بیستم آثار و جایگاه هشت محقق تقریباً معاصر با نقد جدید انگلیسی-آمریکایی را بازبینی می‌کند: لئو اسپیتزر، ارنست رابرت کورتیوس، اریش اورباخ، آلبرت بگین، ژان روسه، سی. لوئیس، F.O. ماتیسن و نورثروپ فرای. ویلیام کالین ابتدا دستاوردهای هر منتقد را بررسی می‌کند و روش‌شناسی و پیش‌فرض‌های اساسی او و همچنین نقدهایی را که علیه او وارد می‌شود بررسی می‌کند. کالین رابطه آنها را با تاریخ، شکل‌گیری قوانین و بحث‌های نظری کنونی ما بررسی می‌کند. او سپس نشان می دهد که چگونه هر هشت نفر جریانی را در تاریخ نقد مرتبط با اومانیسم و ​​مدرنیسم تشکیل می دهند.

با تأکید بر جنبه های بین المللی و جهان وطنی پژوهش ادبی در قرن بیستم، بیستم -Century Humanist Critics سنت‌های انتقادی انسان‌گرا را از اروپا، بریتانیا و آمریکای شمالی گرد هم می‌آورد و نشان می‌دهد که در زبان‌ها و سیستم‌های دانشگاهی مختلف، منتقدان سؤالات مشابهی را مطرح می‌کنند و طیفی از پاسخ‌های مشابه را ارائه می‌دهند. .

The Twentieth-Century Humanist Critics revisits the work and place of eight scholars roughly contemporary with Anglo-American New Criticism: Leo Spitzer, Ernst Robert Curtius, Erich Auerbach, Albert Béguin, Jean Rousset, C.S. Lewis, F.O. Matthiessen, and Northrop Frye. William Calin first considers the achievements of each critic, examining his methodology and basic presuppositions as well as the critiques marshalled against him. Calin explores their relation to history, to canon-formation, and to our current theoretical debates. He then goes on to show how all eight form a current in the history of criticism related to both humanism and modernism.

Underscoring the international, cosmopolitian aspects of literary scholarship in the twentieth century, The Twentieth-Century Humanist Critics brings together humanist critical traditions from Europe, the United Kingdom, and North America and reveals the surprising extent to which, in various languages and academic systems, critics were posing similar questions and offering a gamut of similar responses.