Transnational Politics in the Post-9/11 Novel

سیاست فراملی در رمان پس از 11 سپتامبر نشان می دهد که ادبیات پس از 11 سپتامبر 2001 منعکس کننده تغییر سیاست دوجانبه دولت-ملت به چندجانبه گرایی سیاست فراملی است. در حالی که بسیاری از انتقادات در مورد رمان‌های 11 سپتامبر به این آثار از طریق تئوری‌های آسیب‌های شخصی و جمعی نزدیک می‌شوند، این کتاب در مورد تکامل یک بحث می‌کند. رمانی post-9/11 که رویکردی عرضی به درگیری‌های جهانی را دنبال می‌کند که بعید به نظر می‌رسد بدون افراد مختلف که منافع فرقه‌ای را کنار می‌گذارند، حل و فصل شوند. این رمان‌ها نه تنها نویسندگان آمریکایی مانند دان دلیلو، دیو اگرز، کن کالفوس، توماس پینچون، و امی والدمن را در بر می‌گیرند، بلکه دیدگاه‌های متضاد رمان‌نویسان جهانی مانند جی ام کوتزی، اورهان پاموک، محسن حمید و لیلا حلبی را نیز در بر می‌گیرند. اینها نه رمان درباره ترور(یسم) هستند و نه در ردای محترمانه عزای ملی به دنبال آسایش هستند. بلکه نمونه‌هایی از رمان در وحشت هستند، که تشخیص می‌دهد که همه چیز پس از یازده سپتامبر تغییر کرده است، تنها ارائه رسمی مبتکرانه برای تصدیق غیرقابل نمایش بودن رویداد کافی است و شوک آن به نظم سیاسی.

Transnational Politics in the Post-9/11 Novel suggests that literature after September 11, 2001 reflects the shift from bilateral nation-state politics to the multilateralism of transnational politics. While much of the criticism regarding novels of 9/11 tends to approach these works through theories of personal and collective trauma, this book argues for the evolution of a post-9/11 novel that pursues a transversal approach to global conflicts that are unlikely to be resolved without diverse peoples willing to set aside sectarian interests. These novels embrace not only American writers such as Don DeLillo, Dave Eggers, Ken Kalfus, Thomas Pynchon, and Amy Waldman but also the countervailing perspectives of global novelists such as J. M. Coetzee, Orhan Pamuk, Mohsin Hamid, and Laila Halaby. These are not novels about terror(ism), nor do they seek comfort in the respectful cloak of national mourning. Rather, they are instances of the novel in terror, which recognizes that everything having been changed after 9/11, only the formally inventive presentation will suffice to acknowledge the event’s unpresentability and its shock to the political order.