Transhumanism: Evolutionary Futurism and the Human Technologies of Utopia

Transhumanism فرض می‌کند که بشریت در آستانه تغییر سریع تکاملی در نتیجه فناوری‌های نوظهور و افزایش آگاهی جهانی است. با این حال، این بینش به‌عنوان یک چارچوب ساده‌لوحانه و بحث‌برانگیز از تفکر پساانسان‌گرایانه رد می‌شود و فرانسیس فوکویاما نیز آن را به عنوان «خطرناک‌ترین ایده در جهان» متهم کرده است. در این کتاب، اندرو پیلش با این انتقادات مقابله می‌کند و در عوض استدلال می‌کند که لفاظی اتوپیایی فراانسانی به طور فعال آینده‌های جدید رادیکالی را برای گونه‌ها و زیستگاه آن تصور می‌کند.

پیلش فراانسانی‌گرایی معاصر را در تاریخ طولانی‌تر شیوه‌ای بلاغی قرار می‌دهد که او آن را «می‌نامد. آینده‌نگاری تکاملی» که متون، فلسفه‌ها و نظریه‌های علم و فناوری مختلف را متحد می‌کند که یک انفجار رادیکال را در توانایی‌های شناختی، فیزیکی و فرهنگی بشر پیش‌بینی می‌کند. او با مفهوم‌سازی فراانسان‌گرایی به‌عنوان یک بلاغت، در مقابل گروهی مبهم از چهره‌های حاشیه‌ای، تلاقی سه پارادایم اصلی را که زندگی فکری معاصر غربی را شکل می‌دهند، بررسی می‌کند: سایبرنتیک، زیست‌شناسی تکاملی، و معنویت‌گرایی. در تحلیل این برخورد، کار او اعتقاد به آینده دیجیتالی، تکاملی و جمعی را از طریق طیف گسترده ای از متون نوشته شده توسط متکلمان و عرفا، زیست شناسان و دانشمندان کامپیوتر، فیلسوفان سیاسی و متفکران اقتصادی، هنرمندان مفهومی و نویسندگان داستان های علمی تخیلی عصر طلایی ردیابی می کند. . پیلش نتیجه‌گیری می‌کند که کشف تاریخ طولانی آینده‌نگاری تکاملی به ما امکان می‌دهد تا با الهام بخشیدن به تفکر آرمان‌شهری رادیکال، کمک‌های بدیع‌تری را که فراانسانیزم برای فرار از پیوند ژئوپلیتیک کنونی‌مان ارائه می‌کند، به وضوح ببینیم.

Transhumanism posits that humanity is on the verge of rapid evolutionary change as a result of emerging technologies and increased global consciousness. However, this insight is dismissed as a naive and controversial reframing of posthumanist thought, having also been vilified as “the most dangerous idea in the world” by Francis Fukuyama. In this book, Andrew Pilsch counters these critiques, arguing instead that transhumanism’s utopian rhetoric actively imagines radical new futures for the species and its habitat.

Pilsch situates contemporary transhumanism within the longer history of a rhetorical mode he calls “evolutionary futurism” that unifies diverse texts, philosophies, and theories of science and technology that anticipate a radical explosion in humanity’s cognitive, physical, and cultural potentialities. By conceptualizing transhumanism as a rhetoric, as opposed to an obscure group of fringe figures, he explores the intersection of three major paradigms shaping contemporary Western intellectual life: cybernetics, evolutionary biology, and spiritualism. In analyzing this collision, his work traces the belief in a digital, evolutionary, and collective future through a broad range of texts written by theologians and mystics, biologists and computer scientists, political philosophers and economic thinkers, conceptual artists and Golden Age science fiction writers. Unearthing the long history of evolutionary futurism, Pilsch concludes, allows us to more clearly see the novel contributions that transhumanism offers for escaping our current geopolitical bind by inspiring radical utopian thought.