Tragic Modernities

تراژدی‌های یونان باستان آیسخولوس، سوفوکل و اوریپید از دیرباز آثار بنیادی ادبیات غرب به شمار می‌رفتند که به خاطر کمال زیبایی‌شناختی و حقایق بی‌زمان‌شان مورد احترام قرار می‌گرفتند. با این حال، زیر ذره بین مطالعات اخیر، جهانی بودن مفروض تراژدی یونانی شروع به محو شدن کرده است، زیرا ویژگی‌های فرهنگ آتن بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. دنیای فاش شده آنقدر از حساسیت های مدرن دور است که از دید بسیاری، قابلیت تراژدی به عنوان یک هنر مدرن به طور مهلکی تضعیف شده است. مدرنیت های تراژیک مسیر جدیدی را بین قدردانی غیرانتقادی و تاریخ گرایی قاطعانه دو قرن گذشته هدایت می کند تا ارتباط مستمر تراژدی در زندگی معاصر را بررسی کند.

از طریق نوشته های چنین افرادی. تراژدی از شخصیت‌های تأثیرگذار مانند هگل، مارکس، نیچه و فروید، به یک نقطه مرجع برای بحث‌های فلسفی و فکری تبدیل شد. این متفکران به ویژه به تراژدی یونانی روی آوردند تا از ادعاهای خود در مورد تاریخ، انقلاب، جنسیت و تمایلات جنسی حمایت کنند. از عقده ادیپ فروید تا دیونیزیاک نیچه، از دیالکتیک هگل تا بیگانگی مارکس، تراژدی اصطلاحات کلیدی و معماری ذهنی قرن نوزدهم و بیستم را ارائه کرد. میریام لئونارد با برجسته کردن اهمیت فلسفی تراژدی، دلیل قانع‌کننده‌ای برای روش‌هایی که تراژدی تجربه مدرنیته را شکل داده است، ارائه می‌کند و توضیح می‌دهد که چرا مفهوم‌سازی‌های مدرن تراژدی لزوماً درک ما از دوران باستان را رنگ می‌دهد. مدرنیته‌های تراژیک که از نظر دامنه و استدلال استثنایی است، ایده مرگ تراژدی را به چالش می‌کشد و قویاً برای ادامه حیات تئاتر تراژیک یونان در بحث‌های اصلی فرهنگ معاصر استدلال می‌کند.

The ancient Greek tragedies of Aeschylus, Sophocles, and Euripides have long been considered foundational works of Western literature, revered for their aesthetic perfection and timeless truths. Under the microscope of recent scholarship, however, the presumed universality of Greek tragedy has started to fade, as the particularities of Athenian culture have come into sharper focus. The world revealed is so far removed from modern sensibilities that, in the eyes of many, tragedy’s viability as a modern art form has been fatally undermined. Tragic Modernities steers a new course between the uncritical appreciation and the resolute historicism of the past two centuries, to explore the continuing relevance of tragedy in contemporary life.

Through the writings of such influential figures as Hegel, Marx, Nietzsche, and Freud, tragedy became a crucial reference point for philosophical and intellectual arguments. These thinkers turned to Greek tragedy in particular to support their claims about history, revolution, gender, and sexuality. From Freud’s Oedipus complex to Nietzsche’s Dionysiac, from Hegel’s dialectics to Marx’s alienation, tragedy provided the key terms and mental architecture of the nineteenth and twentieth centuries. By highlighting the philosophical significance of tragedy, Miriam Leonard makes a compelling case for the ways tragedy has shaped the experience of modernity and elucidates why modern conceptualizations of tragedy necessarily color our understanding of antiquity. Exceptional in its scope and argument, Tragic Modernities contests the idea of the death of tragedy and argues powerfully for the continued vitality of Greek tragic theater in the central debates of contemporary culture.