Toxic Voices: The Villain from Early Soviet Literature to Socialist Realism

اغلب تصور می شود که طنز و ژانرهای ادبی حیاتی و خارق العاده در دهه 1920 قربانی پذیرش رسمی رئالیسم سوسیالیستی شده اند. اریک لاورسن معتقد است که این ژانرهای خرابکارانه فقط ناپدید نشدند یا به زیرزمین رفتند. در عوض، استراتژی‌های کلیدی هر کدام برای حفظ شرور رئالیسم سوسیالیستی زنده می‌مانند. لاورسن استدلال می‌کند که قضاوت طنز و تردید مرتبط با چیز خارق‌العاده، وسواس داستانی را برای کنترل تأثیر شرور ایجاد می‌کند. لورسن در شناسایی ارتباطی حیاتی بین ادبیات پرسشگر و براندازانه دهه 1920 و رئالیست های سوسیالیست، تجدید نظری روشنگر در تاریخ ادبی شوروی ارائه می کند.

Satire and the fantastic, vital literary genres in the 1920s, are often thought to have fallen victim to the official adoption of socialist realism. Eric Laursen contends that these subversive genres did not just vanish or move underground. Instead, key strategies of each survive to sustain the villain of socialist realism. Laursen argues that the judgment of satire and the hesitation associated with the fantastic produce a narrative obsession with controlling the villain’s influence. In identifying a crucial connection between the questioning, subversive literature of the 1920s and the socialist realists, Laursen produces an insightful revision of Soviet literary history.