Towards an Ecology of Brain

اجازه دهید برای لحظه ای جهان را همانطور که فیزیکدان توصیف کرده است در نظر بگیریم. این شامل تعدادی ذرات بنیادی است که ... به نظر می رسد محدود به قوانین طبیعی خاصی است که شکل رابطه آنها را نشان می دهد. حال خود فیزیکدانی که همه اینها را توصیف می کند، به نظر خودش، خودش از آن ساخته شده است. به طور خلاصه، او از مجموعه‌ای از جزئیاتی که توصیف می‌کند، نه بیشتر و نه کمتر، به هم پیوسته و از قوانین کلی که خود موفق به یافتن و ثبت آن شده است، ساخته شده است. بنابراین ما نمی‌توانیم از این واقعیت بگریزیم که جهانی که می‌شناسیم به منظور (و بنابراین به گونه‌ای که بتوانیم) خود را ببینیم ساخته شده است. این واقعا شگفت انگیز است. نه چندان با توجه به آنچه که می بیند، اگرچه ممکن است به اندازه کافی خارق العاده به نظر برسد، اما با توجه به این واقعیت که اصلاً می تواند ببیند. اما برای انجام این کار، بدیهی است که ابتدا باید خود را به حداقل یک حالت که می بیند و حداقل یک حالت دیگر که دیده می شود تقسیم کند. در این وضعیت بریده و مثله شده، آنچه که می بیند فقط تا حدی خودش است. ممکن است تصور کنیم که جهان بدون شک خودش است (یعنی از خودش نامشخص است)، اما در هر تلاشی برای دیدن خود به عنوان یک ابژه، بدون شک باید به گونه‌ای عمل کند که خود را متمایز و در نتیجه نادرست کند. ، خود در این شرایط همیشه تا حدی از خود فرار می کند.

Let us then consider, for a moment, the world as described by the physicist. It consists of a number of fundamental particles which ... appear bound by certain natural laws which indicate the form of their relationship_ Now the physicist himself who describes all this, is in his own account, himself constructed of it. He is, in short, made of a conglomeration of the very particulars he describes, no more, no less, bound together by and obeying such general laws as he himself has managed to find and to record. Thus we cannot escape the fact that the world we know is constructed in order (and thus in such a way as to be able) to see itself. This is indeed amazing. Not so much in view of what it sees, although this may appear fantastic enough, but in respect of the fact that it can see at all. But in order to do so, evidently it must first cut itself up into at least one state which sees and at least one other state which is seen. In this severed and mutilated condition, what­ ever sees is only partially itself. We may take it that the world undoubtedly is itself (i.e., is indistinct from itself), but, in any attempt to see itself as an object, it must, equally undoubtedly, act so as to make itself distinct from, and therefore false to, itself. In this condition it will always partially elude itself.