Towards a Theatrical Jurisprudence

این کتاب بینش‌های نظریه تئاتر را به قانون، تفسیر حقوقی و فقهی برای تغییر شکل قانون به عنوان تمرین پاسخگویی و مسئولیت می‌آورد.

مقابله با یک باکونی قانونمندی ضد تئاتری که در رویه‌های قضایی و شیوه‌های تفسیری آن نهفته است، مارت لایبوف به تئوری و عمل تئاتر روی می‌آورد تا یک فقه تئاتری را پایه‌ریزی کند، و نشانه‌های خود را از برداشت هان-تیس لمان از تئاتر پسا دراماتیک و کارهای اولیه یرزی گروتوسکی رویاپرداز تئاتر می‌گیرد. او از قانون می‌خواهد که از یک ایده‌آل خیالی که در درام و تراژدی ارسطویی استوار است فراتر رود، و به تشکیل مفسر حقوقی ・ وکیل، قاضی، فقیه ・ به عنوان اساسی برای درک آنچه در قانون «توجه شده» یا توجه نشده است روی می‌آورد. ما به آسانی از طریق آنچه در بدنه مفسر حقوقی نوشته شده است، «متوجه می‌شویم»، به نحوی که نمی‌توان آن را از طریق شیوه‌های استاندارد تفکر و استدلال قانون تکرار کرد. بدون بیشتر، تفکر و استدلال مظهر قانونی بودن ضد تئاتر است. مجموعه‌ای از متضادهای نمایشی، از جمله تجاوز و غریزه، در عوض مجموعه‌ای از امکانات را ارائه می‌دهند که از طریق آن‌ها می‌توان مفروضات و مفاهیم بنیادی حک شده در تخیل قانونی را دوباره درک کرد. و با روی آوردن به دراماتورژی انتقادی، کتاب نشان می‌دهد که سرزندگی در پس فقه نمایشی اصلاً مفهوم جدیدی در حقوق نیست، بلکه دارای شجره و تبار طولانی است که گم و پنهان شده است. فقه نمایشی که مستلزم آگاهی از خود و فراتر از خود است، پاسخگویی را ایجاد می‌کند که نمی‌توان آن را در آموزه، اصول یا تکنوکرات یافت، بلکه ما را به چالش می‌کشد تا به آنچه فکر می‌کنیم می‌دانیم و همچنین آنچه می‌دانیم توجه کنیم. زندگی در قانون که متعلق به ما نیست.

این کتاب مورد توجه دانش پژوهان و دانشجویان در زمینه فقه، نظریه حقوقی، مطالعات تئاتر و نمایش، مطالعات فرهنگی و فلسفه خواهد بود.

This book brings the insights of theatre theory to law, legal interpretation and the jurisprudential to reshape law as a practice of response and responsibility.

Confronting a Baconian antitheatrical legality embedded in its jurisprudences and interpretative practices, Marett Leiboff turns to theatre theory and practice to ground a theatrical jurisprudence, taking its cues from Han-Thies Lehmann’s conception of the post-dramatic theatre and the early work of theatre visionary Jerzy Grotowski. She asks law to move beyond an imagined ideal grounded in Aristotelian drama and tragedy, and turns to the formation of the legal interpreter ・ lawyer, judge, jurisprudent ・ as fundamental to understanding what’s “noticed” or not noticed in law. We “notice” most easily through that which is written into the body of the legal interpreter, in a way that can’t be replicated through law’s standard practices of thinking and reasoning. Without more, thinking and reasoning are the epitome of antitheatricality legality; a set of theatrical antonyms, including transgression and instinct, offer instead a set of possibilities through which to reconceive assumptions and foundational concepts etched into the legal imaginary. And by turning to critical dramaturgy, the book reveals that the liveliness that sits behind theatrical jurisprudence isn’t a new concept in law at all, but has a long pedigree and lineage that had been lost and hidden. Theatrical jurisprudence, which demands an awareness of self and beyond self, grounds a responsiveness that can’t be found within doctrine, principle, or the technocratic, but also challenges us to notice what it is we think we know as well as what we know of lives in law that aren’t our own.

The book will be of interest to scholars and students in the field of jurisprudence, legal theory, theatre and performance studies, cultural studies and philosophy.