دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: نویسندگان: Arbus. Diane, Arendt. Hannah, Didion. Joan, MacCarthy. Mary, Nelson. Deborah, Sontag. Susan, Weil. Simone سری: ISBN (شابک) : 9780226457772, 022645794X ناشر: The University of Chicago Press سال نشر: 2017 تعداد صفحات: 219 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 2 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب به اندازه کافی سخت: آربوس ، آرنت ، دیدیون ، مک کارتی ، سونتاگ ، ویل: زیبایی شناسی -- جنبه های روانشناختی ، نقد ادبی -- آمریکایی -- عمومی ، رنج در هنر ، رنج در ادبیات ، سرسختی (ویژگی شخصیتی) ، زندگی نامه ، کتاب های الکترونیکی ، ویل ، سیمون ، -- 1909-1943 ، آرنت ، هانا ، -- 1906-1975، سونتاگ، سوزان، -- 1933-2004، مک کارتی، مری، -- 1882-1953، آربوس، دایان، -- 1923-1971، دیدیون، جوآن، زیبایی شناسی -- جنبه های روانشناختی، نقد ادبی آمریکایی - عمومی
در صورت تبدیل فایل کتاب Tough enough: Arbus, Arendt, Didion, McCarthy, Sontag, Weil به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب به اندازه کافی سخت: آربوس ، آرنت ، دیدیون ، مک کارتی ، سونتاگ ، ویل نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
مقدمه: به اندازه کافی سخت -- سیمون ویل: فکر غم انگیز در عصر تروما -- هانا آرنت: کنایه و قساوت -- مری مک کارتی: زیبایی شناسی واقعیت -- سوزان سونتاگ: یک زیبایی شناسی و عاملیت -- دایان آربوس: یک احساس برای دوربین -- جوآن دیدیون: مسئله ترحم به خود. این کتاب بر روی شش زن باهوش تمرکز دارد که اغلب به عنوان افرادی سرسخت دیده می شوند: سیمون ویل، هانا آرنت، مری مک کارتی، سوزان سونتاگ، دایان آربوس و جوآن دیدیون. آنها که با هیچ سنت واحدی هماهنگ نیستند، از دسته بندی های ساده فرار می کنند. با این حال، کار آنها نشان دهنده قرابت سبک و دیدگاه فلسفی است که از نگرش مشترک نسبت به رنج ناشی می شود. آنچه مری مک کارتی «چشم سرد» نامید، صرفاً یک بیزاری شخصی از نمایش احساسات نبود: این یک شیوه توجه غیر عاطفی بود که هم مواضع اخلاقی و هم رویکردهای زیبایی شناختی را دیکته می کرد. «به اندازه کافی سخت» شغل این زنان و چالشهای آنها را به برتری همدلی بهعنوان «حالت اخلاقی» که از آن درد را بررسی میکند، ردیابی میکند. نوشته و هنر آنها این باور را آشکار می کند که آسیب های جهان را باید به طور ملموس، مستقیم و واقع بینانه، بدون توسل به ملودرام یا بی رحمی، درمان کرد. همانطور که دبورا نلسون نشان میدهد، این موضع یک سنت متضاد مهم به قطبهای رایج پس از جنگ ابراز احساسات از یک سو و طنز سرد از سوی دیگر ارائه میکند. در نهایت، با اصرار بر رویارویی با واقعیت بدون تسلیت یا جبران، این «مدرسه بیاحساسات» ریاضتآمیز راههای جدیدی را برای نزدیک شدن به رنج در هر دو شکل دیدنی و معمولیاش ارائه میکند.
Introduction: tough enough -- Simone Weil: thinking tragically in the age of trauma -- Hannah Arendt: irony and atrocity -- Mary McCarthy: the aesthetic of the fact -- Susan Sontag: an-aesthetics and agency -- Diane Arbus: a feeling for the camera -- Joan Didion: the question of self-pity.;This book focuses on six brilliant women who are often seen as particularly tough-minded: Simone Weil, Hannah Arendt, Mary McCarthy, Susan Sontag, Diane Arbus, and Joan Didion. Aligned with no single tradition, they escape straightforward categories. Yet their work evinces an affinity of style and philosophical viewpoint that derives from a shared attitude toward suffering. What Mary McCarthy called a "cold eye" was not merely a personal aversion to displays of emotion: it was an unsentimental mode of attention that dictated both ethical positions and aesthetic approaches. 'Tough Enough' traces the careers of these women and their challenges to the pre-eminence of empathy as 'the' ethical posture from which to examine pain. Their writing and art reveal an adamant belief that the hurts of the world must be treated concretely, directly, and realistically, without recourse to either melodrama or callousness. As Deborah Nelson shows, this stance offers an important counter-tradition to the common postwar poles of emotional expressivity on the one hand and cool irony on the other. Ultimately, in its insistence on facing reality without consolation or compensation, this austere "school of the unsentimental" offers new ways to approach suffering in both its spectacular forms and all of its ordinariness.
Introduction: tough enough --
Simone Weil: thinking tragically in the age of trauma --
Hannah Arendt: irony and atrocity --
Mary McCarthy: the aesthetic of the fact --
Susan Sontag: an-aesthetics and agency --
Diane Arbus: a feeling for the camera --
Joan Didion: the question of self-pity.