ورود به حساب

نام کاربری گذرواژه

گذرواژه را فراموش کردید؟ کلیک کنید

حساب کاربری ندارید؟ ساخت حساب

ساخت حساب کاربری

نام نام کاربری ایمیل شماره موبایل گذرواژه

برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید


09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Topographie historique de la Syrie antique et médiévale

دانلود کتاب توپوگرافی تاریخی سوریه باستان و قرون وسطی

Topographie historique de la Syrie antique et médiévale

مشخصات کتاب

Topographie historique de la Syrie antique et médiévale

ویرایش:  
نویسندگان:   
سری: Bibliothèque archéologique et historique 
 
ناشر: Librairie orientaliste Paul Geuthner 
سال نشر: 1927 
تعداد صفحات: 343 
زبان: French 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 38 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 45,000



ثبت امتیاز به این کتاب

میانگین امتیاز به این کتاب :
       تعداد امتیاز دهندگان : 26


در صورت تبدیل فایل کتاب Topographie historique de la Syrie antique et médiévale به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب توپوگرافی تاریخی سوریه باستان و قرون وسطی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.


توضیحاتی در مورد کتاب توپوگرافی تاریخی سوریه باستان و قرون وسطی

نسخه اصلی مروری بر نقشه کشی سوریه. «اگر توپوگرافی باستانی و مدرن فلسطین، که ماکس ون برچم در سال 1902 اشاره کرد، به لطف علاقه خاصی که برانگیخته است، پیشرفت بسیار زیادی داشته است، شمال سوریه از پیشرفت بسیار دور است. هر کسی که به شمال دمشق سفر کرده باشد، می‌داند که نقشه‌ها و روابط چقدر ناقص و اغلب متناقض هستند. منشأ آن قهقرایی علمی است که با ترک تدریجی فرهنگ یونان همراه بود. یک تلاش علمی خوب به شرح استادیاسم مدیترانه منجر شد، به ابتکار آگوستوس، نقشه حک شده بر دیوار رواق آگریپا در رم، و حتی بهتر از آن، در جغرافیای بطلمیوس. قرن های پس از آن دیگر هیچ پیشرفتی را نشان ندادند. کار کیهان‌شناس کاستوریوس (قرن چهارم)، که به عنوان جدول پوتینگر شناخته می‌شود، نشان‌دهنده نقشه‌هایی است که در زمان لشکرکشی در اختیار سربازان رومی قرار گرفت و به طور خلاصه، تنها برنامه‌های سفری بسیار متعارف را نشان می‌داد. نقشه مادبا، که برای طرح اورشلیم و اطلاعیه‌هایی که در مناطق مختلف ارائه می‌کند، بسیار کنجکاو است، برای سوریه مناسب نیست. ما احیای سنت های جغرافیایی کهن را مدیون اعراب هستیم، از یک سو سنت های استرابون و پلینیوس و از سوی دیگر سنت های بطلمیوس. اما علیرغم رواجی که علم نجوم در آن زمان می دانست، جغرافی دانان عرب به سختی از استادان خود فراتر رفتند. به عنوان مثال، اگر آنها سعی کردند یک قوس از نصف النهار را اندازه گیری کنند، برای تأیید ارزیابی بطلمیوس بود. اثری مانند یاقوت با وجود ایرادات و گاه خطاهایش، یادگاری ارزشمند و بدون چیزی که با آن در قرون وسطی غربی مطابقت داشته باشد، می سازد. اثر جغرافیایی ادریسی که قابل توجه است، هنوز به طور کامل یا به اندازه کافی ویرایش نشده است. پیشرفت سرنوشت‌ساز کار ایتالیایی‌ها و به‌ویژه جنوائی‌ها، به نظر M. Ch. de la Roncière بود. مورخ برجسته در واقع معتقد است که نقشه معروف پیسان کتابخانه ملی در واقع در جنوا "کلان شهر نقشه برداری" ایجاد شده است "پژوهشگر واقعی که پیشرفت دانش جنوا را بر روی نقشه تثبیت کرد پیترو وسکونته بود." ما تعداد زیادی پورتولان، به‌ویژه آنهایی که بین سال‌های 1311 تا 1327 دارند، به او مدیونیم، و مارینو سانودو ونیزی به او «وظیفه آراستن قبرس Liber secretorum fidelinm crucis با نقشه‌های جهان» را به او سپرد. با پیروی از پیترو وسکونته، نقشه ای در حدود سال 1367 توسط برادران پیزیگانی ونیز و با استفاده از مارینو سانودو تهیه شد. نقشه کاتالان (1375)، نقشه فرا مائورو (حدود 1459)، اشاره های جالبی دارد. اما مستندات به ویژه به دنده ها متصل است. به ویژه به پرتولانی که اوزانو در Pratica delia mercatura (1442) خود درج کرده است توجه کنید. Lelewel مطالعه نسبتاً گیج کننده ای از این اسناد ارائه کرده است، اما، در مورد سواحل سوریه، ری تفسیری عاقلانه ارائه کرده است. تعجب می کند که چنین نقشه نگاران ماهری توجهی به داخل کشوری که جنگ های صلیبی با آن آشنا کرده بودند و چندین مسافر به درستی شرح داده بودند جلب نشده بود. بنیامین اهل تودلا تا سلخاد در هاوران و پالمیرا در صحرا رانده بود. روابط بروشارت دومینیکن مونت سیون (1280) و برایتنباخ (1482) با بیشترین لطف روبرو شد. پادشاه انگلستان، هنری پنجم، پادشاه فرانسه، چارلز ششم، اما مهمتر از همه، دوک بورگوندی، فیلیپ لو بون، به گیلبرت دی لانوی (1422) دستور داد تا با هدف ایجاد منابع نظامی خود، سواحل را شناسایی کند. مصر و سوریه و نیز داردانل. ده سال بعد، فیلیپ لو بون مأموریت جدیدی را به برتراندون د لا بروکییر (1432-1433) سپرد.


توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

Edition Originale Aperçu sur la cartographie de la Syrie. »Si la topographie palestinienne antique et moderne, remarquait Max van Berchem en 1902, a fait d'immenses progrès, grâce à l'intérêt tout particulier qu'elle éveille, celle de la Syrie du Nord est loin d'être aussi avancée. Quiconque a voyagé au nord de Damas sait à quel point les cartes et les relations sont incomplètes, souvent contradictoires.« Cette ignorance est fort ancienne ; elle a sa source dans la régression scientifique qui a accompagné l'abandon progressif de la culture grecque. Un bel effort scientifique avait abouti à l'élaboration du Stadiasme de la Méditerranée, à l'établissement, par l'initiative d'Auguste, de la carte gravée sur le mur du portique d'Agrippa à Rome, et, mieux encore, à la Géographie de Ptolémée. Les siècles qui suivirent ne marquent plus aucun progrès. L'oeuvre du cosmographe Castorius (IVe siècle), connue sous le nom de Table de Peutinger nous représente les cartes qu'on mettait à la disposition des troupes romaines en campagne et qui n'étaient, en somme, que des itinéraires illustrés d'une manière fort conventionnelle. La carte de Madeba, si curieuse par son plan de Jérusalem et les notices qu'elle fournit sur diverses localités, n'est d'aucune utilité pour la Syrie proprement dite. On doit aux Arabes la reprise des traditions géographiques antiques, d'une part celle de Strabon et de Pline, de l'autre celle de Ptolémée ; mais, en dépit de la vogue que connut alors la science astronomique, les géographes arabes ne dépassèrent guère leurs maîtres. Si, par exemple, ils se sont essayés à la mesure d'un arc du méridien, c'était pour vérifier l'évaluation de Ptolémée. Malgré ses défauts, et parfois ses erreurs, une oeuvre comme celle de Yaqout constitue un monument d'une valeur inestimable et sans rien qui lui corresponde dans le moyen âge occidental. L'ouvrage géographique d'Idrisi, qui est considérable, n'est pas encore complètement ou suffisamment éditée. Les progrès décisifs furent l'oeuvre des Italiens et, tout spécialement des Génois, au jugement de M. Ch. de la Roncière. Le distingué historien estime, en effet, que la fameuse carte pisane de la Bibliothèque nationale a été, en réalité, établie à Gênes »métropole de la cartographie« »Le véritable savant qui fixa sur la carte les progrès des connaissances génoises fut Pietro Vesconte.« On lui doit un grand nombre de portulans, notamment ceux datés entre 1311 et 1327, et le vénitien Marino Sanudo lui confia »le soin d'orner de mappemondes le Liber secretorum fidelinm crucis.« A la suite de Pietro Vesconte, la carte dressée, vers 1367, par les frères Pizigani de Venise et utilisant Marino Sanudo. la carte catalane (1375), celle de Fra Mauro (vers 1459), offrent quelques mentions intéressantes; mais la documentation s'attache tout particulièrement aux côtes. On notera notamment le portulan inséré par Uzzano dans sa Pratica delia mercatura (1442). Lelewel a donné une étude assez confuse de ces documents, mais, en ce qui concerne les côtes de Syrie, Rey a fourni un commentaire judicieux. On est surpris que d'aussi habiles cartographes n'aient pas eu l'attention attirée vers l'intérieur du pays que les croisades avaient rendu familier et que plusieurs voyageurs avaient exactement décrit. Benjamin de Tudèle avait poussé jusqu'à Salkhad dans le Hauran et Palmyre dans le désert. Les relations du dominicain Brochardt de Mont-Sion (1280) et de Breitenbach (1482) rencontrèrent la plus grande faveur. Le roi d'Angleterre, Henri V, le roi de France, Charles VI, mais surtout le duc de Bourgogne, Philippe le Bon, chargent Ghillebert de Lannoy (1422) de reconnaître, en vue d'établir leurs ressources militaires, les côtes d'Egypte et de Syrie ainsi que les Dardanelles. Dix ans après, Philippe le Bon confiera une nouvelle mission à Bertrandon de la Broquière (1432-1433) [?]



فهرست مطالب

SKMBT_42012033119330......Page 1
SKMBT_42012033120390......Page 29
SKMBT_42012033120400......Page 55
SKMBT_42012033120420......Page 79
SKMBT_42012033120430......Page 105
SKMBT_42012033120450......Page 129
SKMBT_42012033120480......Page 155
SKMBT_42012033120500......Page 179
SKMBT_42012033120510......Page 205
SKMBT_42012033120530......Page 229
SKMBT_42012033120540......Page 255
SKMBT_42012033120590......Page 279
SKMBT_42012033121080......Page 0
SKMBT_42012033121060......Page 305




نظرات کاربران