Tomorrow, the World: The Birth of U.S. Global Supremacy

تاریخ جدید توضیح می دهد که چگونه و چرا ایالات متحده در حالی که برای ورود به جنگ جهانی دوم آماده می شد، تصمیم به رهبری جهان پس از جنگ گرفت.

در بیشتر تاریخ خود، ایالات متحده از انجام تعهدات سیاسی و نظامی که آن را درگیر سیاست قدرت به سبک اروپایی می کرد، اجتناب کرد. سپس، ناگهان نقش جدیدی را برای خود به عنوان ابرقدرت مسلح جهان در نظر گرفت - و هرگز به عقب نگاه نکرد. در دنیا، فردا، استفان ورتهایم تحول آمریکا را به بوته جنگ جهانی دوم، به ویژه در ماه های قبل از حمله به پرل هاربر، ردیابی می کند. همانطور که نازی ها فرانسه را فتح کردند، معماران سیاست خارجی جدید این کشور به این باور رسیدند که ایالات متحده باید برای همیشه در امور بین الملل به اولویت دست یابد.

محققان برای توضیح تصمیم برای پیگیری برتری جهانی تلاش کرده اند. برخی انکار می‌کنند که نخبگان آمریکایی انتخابی مشتاقانه انجام داده‌اند و ایالات متحده را به عنوان قدرتی بی‌میل معرفی می‌کنند که تنها پس از نابودی همه رقبای بالقوه، «انزواگرایی» را کنار زد. برخی دیگر معتقدند که ایالات متحده همیشه آرزوی سلطه جهانی را داشته و در اولین فرصت به جاه طلبی خود پی برده است. هر دو دیدگاه اشتباه است. در اواخر سال 1940، گروه کوچکی از مقامات و کارشناسانی که طبقه سیاست خارجی ایالات متحده را تشکیل می دادند، یا خواهان تداوم برتری بریتانیا در امور جهانی بودند یا امیدوار بودند که هیچ قدرتی بر آن تسلط پیدا نکند. با این حال، جنگ، مفروضات آنها را از بین برد، و آنها را به این نتیجه رساند که ایالات متحده باید نظم و قانون خود را در سراسر جهان گسترش دهد و با سلاح از آن حمایت کند. ورتهایم استدلال می کند که هیچ کس طرفدار «انزواطلبی» نبود - اصطلاحی که طرفداران برتری مسلحانه برای تبدیل آرمان خود به تعریف یک «بین المللی» جدید معرفی کردند. دنیایی که این مردان خلق کردند یک روایت پیچیده و پرشور که حکمت برتری ایالات متحده را زیر سوال می برد، فردا، جهان مسیر فکری را نشان می دهد که ما را به درگیری های جهانی امروز و جنگ های بی پایان رساند.

A new history explains how and why, as it prepared to enter World War II, the United States decided to lead the postwar world.

For most of its history, the United States avoided making political and military commitments that would entangle it in European-style power politics. Then, suddenly, it conceived a new role for itself as the world’s armed superpower―and never looked back. In Tomorrow, the World, Stephen Wertheim traces America’s transformation to the crucible of World War II, especially in the months prior to the attack on Pearl Harbor. As the Nazis conquered France, the architects of the nation’s new foreign policy came to believe that the United States ought to achieve primacy in international affairs forevermore.

Scholars have struggled to explain the decision to pursue global supremacy. Some deny that American elites made a willing choice, casting the United States as a reluctant power that sloughed off “isolationism” only after all potential competitors lay in ruins. Others contend that the United States had always coveted global dominance and realized its ambition at the first opportunity. Both views are wrong. As late as 1940, the small coterie of officials and experts who composed the U.S. foreign policy class either wanted British preeminence in global affairs to continue or hoped that no power would dominate. The war, however, swept away their assumptions, leading them to conclude that the United States should extend its form of law and order across the globe and back it at gunpoint. Wertheim argues that no one favored “isolationism”―a term introduced by advocates of armed supremacy in order to turn their own cause into the definition of a new “internationalism.”

We now live, Wertheim warns, in the world that these men created. A sophisticated and impassioned narrative that questions the wisdom of U.S. supremacy, Tomorrow, the World reveals the intellectual path that brought us to today’s global entanglements and endless wars.