Tom Paine's iron bridge : building a United States

داستان کمتر شناخته شده پروژه معماری که در قلب طرح سیاسی تام پین برای ایالات متحده قرار داشت.

در نامه ای به همسرش ابیگیل، جان، آدامز نویسنده عقل مشترک را اینگونه قضاوت کرد که «دستش در پایین کشیدن بهتر از ساختن است». اظهارات تحقیر آمیز آدامز از آن زمان به شکل گیری دیدگاه غالب تام پین کمک کرده است. اما، همانطور که ادوارد جی. گری در این اثر تازه و روشنگر نشان می دهد، پین یک سازنده بود. او چشم انداز روشنی از موفقیت برای کشور مورد قبول خود داشت. این در یک پروژه معماری که او یک دهه برنامه ریزی کرد تجسم یافت: یک پل آهنی برای عبور از رودخانه شویلکیل در فیلادلفیا.

وقتی پین در سال 1774 از انگلستان به فیلادلفیا رسید، شهر به عنوان بزرگترین بندر آمریکا در حال رونق بود. . اما خطرات فصلی رودخانه‌هایی که منطقه را تقسیم می‌کنند به مانعی بر سر راه تداوم رشد شهر تبدیل می‌شوند. فیلادلفیا به یک ارتباط عملی بین غلات غنی مزارع خلوت پنسیلوانیا و بندر آن در دلاور نیاز داشت. پل آهنی راه حل پین بود.

این پل بخشی از پاسخ پین به چالش سیاسی اصلی ملت جدید بود: چگونه می توان جمهوری را به بزرگی و از نظر جغرافیایی به اندازه ایالات متحده متلاشی کرد. ساخت و ساز آهنی پاسخ درخشان پین به چالش قدیمی فناوری پل بود: چگونگی ساخت سازه ای به اندازه کافی قوی برای مقاومت در برابر ضربات مداوم آب، یخ و باد.

همگرایی سیاسی و فناوری طراحی در طرح پین نابغه روشنگری بود. و پین غول های دیگر آن دوره را به عنوان حامیان خود جذب کرد: بنجامین فرانکلین، جورج واشنگتن، توماس جفرسون، و برای مدتی مخالف ایدئولوژیک بزرگ خود، ادموند برک. رویای پین در نهایت قربانی جریان های متقابل سیاسی شرور انقلاب و تمایل آمریکا به پل های چوبی ارزان و فراوان بود. اما طراحی آهنی ابتکاری او به مدلی برای ساخت پل در بریتانیا تبدیل شد، زیرا جهان را به سوی انقلاب صنعتی سوق داد.

The little-known story of the architectural project that lay at the heart of Tom Paine’s political blueprint for the United States.

In a letter to his wife Abigail, John Adams judged the author of Common Sense as having “a better hand at pulling down than building.” Adams’s dismissive remark has helped shape the prevailing view of Tom Paine ever since. But, as Edward G. Gray shows in this fresh, illuminating work, Paine was a builder. He had a clear vision of success for his adopted country. It was embodied in an architectural project that he spent a decade planning: an iron bridge to span the Schuylkill River at Philadelphia.

When Paine arrived in Philadelphia from England in 1774, the city was thriving as America’s largest port. But the seasonal dangers of the rivers dividing the region were becoming an obstacle to the city’s continued growth. Philadelphia needed a practical connection between the rich grain of Pennsylvania’s backcountry farms and its port on the Delaware. The iron bridge was Paine’s solution.

The bridge was part of Paine’s answer to the central political challenge of the new nation: how to sustain a republic as large and as geographically fragmented as the United States. The iron construction was Paine’s brilliant response to the age-old challenge of bridge technology: how to build a structure strong enough to withstand the constant battering of water, ice, and wind.

The convergence of political and technological design in Paine’s plan was Enlightenment genius. And Paine drew other giants of the period as patrons: Benjamin Franklin, George Washington, Thomas Jefferson, and for a time his great ideological opponent, Edmund Burke. Paine’s dream ultimately was a casualty of the vicious political crosscurrents of revolution and the American penchant for bridges of cheap, plentiful wood. But his innovative iron design became the model for bridge construction in Britain as it led the world into the industrial revolution.