Tolkien's Cosmology: Divine Beings and Middle-earth

نشان دادن وحدت جهان آفریده تالکین در اعصار سرزمین میانه بررسی عمیق نقش موجودات الهی در آثار تالکین، کیهان شناسی تالکین: موجودات الهی و سرزمین میانه بسیاری از تالکین را گرد هم می آورد. به این گونه موجودات اشاره می کند و دخالت آنها را در جهان مخلوق خود تحلیل می کند. برخلاف بسیاری از مفسران دیگر، سام مک براید ادعا می‌کند که مطالعه دقیق کل مجموعه نویسنده، حضور الهی منسجم و البته گاهی متناقض را در جهان نشان می‌دهد.

در سیلماریلیون تالکین، یک تاریخ حماسی از عصر اول سرزمین میانه، آینور، موجودات فرشته‌ای را تحت هدایت ارو ایلوواتار، خدای افسانه‌ها، به عنوان خالق واقعیت فیزیکی توصیف می‌کند. برخی از این موجودات الهی، والار و مایار، وارد واقعیت فیزیکی می‌شوند تا بر توسعه آن نظارت کنند و برای ظهور اشکال حیات آگاه در سرزمین میانه آماده شوند: الف‌ها و انسان‌ها، دورف‌ها و در نهایت هابیت‌ها. در مراحل اولیه این تاریخ، والار و مایار مستقیماً با الف‌ها و انسان‌ها تعامل دارند و با کار موجودات شیطانی به رهبری ملکور مخالفت می‌کنند.

با این حال، در نگاه اول به نظر می‌رسد که تالکین این پانتئون را نادیده گرفته است. هابیت و ارباب حلقه‌ها که در دوران سوم سرزمین میانه اتفاق می‌افتند. با این حال، نامه‌های تالکین نشان می‌دهد که ساختار کیهانی ادامه دارد. و نمایندگان والار و مایار مانند گندالف و سارومان در محل کار دیده می شوند. تالکین همچنین نکاتی را ارائه می دهد که موجودات الهی او همچنان به طور نامرئی بر رویدادها تأثیر می گذارند، مانند برجسته شدن شانس در هابیت و شرایط جوی اتفاقی در ارباب حلقه ها. p>

در پایان، مک براید استدلال می‌کند، کیهان‌شناسی تالکین فضایی را برای هر چیزی از تصمیم‌گیری ضعیف گرفته تا شر، رنج و مرگ، که همگی بخشی از یک سیستم اعتقادی است که پیروزی نهایی خیر را بسیار قدرتمندتر می‌کند، فراهم می‌کند. /p>

Demonstrating the unity of Tolkien’s created world across Middle-earth’s Ages An in-depth examination of the role of divine beings in Tolkien’s work, Tolkien’s Cosmology: Divine Beings and Middle-earth brings together Tolkien’s many references to such beings and analyzes their involvement within his created world. Unlike many other commentators, Sam McBride asserts that a careful reading of the whole of the author’s corpus shows a coherent, if sometimes contradictory, divine presence in the world.

In The Silmarillion, an epic history of the First Age of Middle-earth, Tolkien describes the Ainur, angelic beings under the direction of Eru Ilúvatar, the legendarium’s god, as creators of physical reality. Some of these divine beings, the Valar and the Maiar, enter physical reality to oversee its development and prepare for the appearance of sentient life forms in Middle-earth: Elves and Humans, Dwarves, and eventually Hobbits. In the early stages of this history, the Valar and Maiar interact directly with Elves and Humans, opposing the work of evil beings led by Melkor.

Yet Tolkien appears, at first glance, to have ignored this pantheon in The Hobbit and The Lord of the Rings, set in the Third Age of Middle-earth. Tolkien’s letters, however, suggest the cosmological structure continues. And representatives of the Valar and Maiar can be seen at work, such as Gandalf and Saruman. Tolkien also introduces hints that his divine beings continue to influence events invisibly, as with the prominence of luck in The Hobbit and fortuitous weather conditions in The Lord of the Rings.

In the end, McBride argues, Tolkien’s cosmology allows room for everything from poor decision-making to evil, suffering, and death, all part of a belief system that will make the final victory of Good much more powerful.