Time in Television Narrative: Exploring Temporality in Twenty-First-Century Programming

این مجموعه برنامه‌های تلویزیونی قرن بیست و یکم آمریکا را که بر آزمایش‌های زمانی و روایی تکیه دارند، تحلیل می‌کند. این نمایش‌ها با زمان بازی می‌کنند و سرعت آن را کاهش می‌دهند تا روایت از طریق تأخیر و فشرده‌سازی زمان باز شود. آنها جریان زمانی خود را مختل می کنند، با استفاده از فلاش بک و اصرار بر این که بینندگان بتوانند خود را در هر دو رشته روایی حال و گذشته قرار دهند. اگرچه بازی موقتی قبل از هزاره جدید روی صفحه نمایش کوچک وجود داشته است، هرگز پیش از این هرگز زمان روایی اینقدر آزادانه در جریان اصلی تلویزیون اقتباس نشده بود. مقاله نویسان نه تنها برای دفعات بازی زمانی در برنامه های معاصر، بلکه پیامدهای حضور گاهاً گمراه کننده آن را نیز توضیح می دهند. و روایت شناسی، زمان در روایت تلویزیونی پیشنهادهای انتقادی ارائه می دهد. افزایش تعداد برنامه های تلویزیونی مرتبط با زمان ممکن است ناشی از هر یک و همه موارد زیر باشد: رویکردهای علمی اخیر به فیزیک کوانتومی و زمانمندی. مفاهیم جدید تاریخ و پساتاریخ؛ یا روند تولید و مصرف سرمایه‌داری متاخر، در فرهنگ جدید لحظه‌ای، یا در فرهنگ آسیب‌دیدگی اخیر که پس از حملات 11 سپتامبر تقویت شد. به طور خلاصه، این آزمایش‌های زمانی تلویزیونی به خوبی ممکن است پاسخ زیبایی‌شناختی به اقلیمی باشد که از آن ناشی می‌شود. این مقالات هر دو انتهای این پیوستار را تجزیه و تحلیل می‌کنند و به متغیر مهم دیگری نیز توجه می‌کنند: تماشاگر تلویزیونی که این نمایش موقت جدید را تماشا می‌کند.

This collection analyzes twenty-first-century American television programs that rely upon temporal and narrative experimentation. These shows play with time, slowing it down to unfold the narrative through time retardation and compression. They disrupt the chronological flow of time itself, using flashbacks and insisting that viewers be able to situate themselves in both the present and the past narrative threads. Although temporal play has existed on the small screen prior to the new millennium, never before has narrative time been so freely adapted in mainstream television. The essayists offer explanations for not only the frequency of time play in contemporary programming, but the implications of its sometimes disorienting presence.

Drawing upon the fields of cultural studies, television scholarship, and literary studies, as well as overarching theories concerning postmodernity and narratology, Time in Television Narrative offers some critical suggestions. The increasing number of of television programs concerned with time may stem from any and all of the following: recent scientific approaches to quantum physics and temporality; new conceptions of history and posthistory; or trends in late-capitalistic production and consumption, in the new culture of instantaneity, or in the recent trauma culture amplified after the September 11 attacks. In short, these televisual time experiments may very well be an aesthetic response to the climate from which they derive. These essays analyze both ends of this continuum and also attend to another crucial variable: the television viewer watching this new temporal play.