Time Binds: Queer Temporalities, Queer Histories

Time Binds یک استدلال قوی است که نشان می دهد ناهماهنگی زمانی و جنسی در هم تنیده شده اند و نوشتن تاریخ می تواند هم تجسم یافته و هم اروتیک باشد. الیزابت فریمن با به چالش کشیدن تاکید اخیر نظریه دگرباش بر از دست دادن و ضربه، لذت بدنی را در تجربه و بازنمایی زمان در پیش‌زمینه تفسیر آرشیو التقاطی از ادبیات، فیلم، ویدئو و هنر دگرباش می‌داند. او به بررسی آثار هنرمندان تجسمی می‌پردازد که در دنیای کالایی، «پسا فمینیستی» و «پس‌همجنس‌گرایان» ظهور کردند. با این حال، آنها اتلاف قدرت سیاسی و انتقادی ناشی از این ایده را که نبردهای مختلف سیاسی و اجتماعی پیروز شده و اکنون به گذشته واگذار شده است، کاملاً نمی پذیرند. این هنرمندان با امتیاز دادن به شکاف‌های زمانی و انحرافات روایی در آثار خود، راه‌هایی را برای قرار دادن گذشته در رابطه معنادار و دگرگون‌کننده با زمان حال پیشنهاد می‌کنند. چنین «ناهمزمانی‌های عجیب و غریب» فرصت‌هایی را برای بازاندیشی آگاهی تاریخی از منظر اروتیک فراهم می‌کند و در نتیجه با روش‌های تاریخ‌نگاری سنتی و مارکسیستی مقابله می‌کند. در بحث فریمن، مفاهیم زمان‌سنجی، استفاده از زمان برای سازمان‌دهی بدن‌های فردی انسان به سمت حداکثر بهره‌وری، محور است. کشش زمانی، کشش احشایی گذشته بر حال ظاهراً انقلابی. و erotohistoriography، استفاده آگاهانه از بدن به عنوان کانال و وسیله ای برای درک گذشته. Time Binds بر نقد زمانمندی و تاریخ به عنوان حیاتی برای سیاست های عجیب و غریب تاکید می کند.

Time Binds is a powerful argument that temporal and sexual dissonance are intertwined, and that the writing of history can be both embodied and erotic. Challenging queer theory’s recent emphasis on loss and trauma, Elizabeth Freeman foregrounds bodily pleasure in the experience and representation of time as she interprets an eclectic archive of queer literature, film, video, and art. She examines work by visual artists who emerged in a commodified, “postfeminist,” and “postgay” world. Yet they do not fully accept the dissipation of political and critical power implied by the idea that various political and social battles have been won and are now consigned to the past. By privileging temporal gaps and narrative detours in their work, these artists suggest ways of putting the past into meaningful, transformative relation with the present. Such “queer asynchronies” provide opportunities for rethinking historical consciousness in erotic terms, thereby countering the methods of traditional and Marxist historiography. Central to Freeman’s argument are the concepts of chrononormativity, the use of time to organize individual human bodies toward maximum productivity; temporal drag, the visceral pull of the past on the supposedly revolutionary present; and erotohistoriography, the conscious use of the body as a channel for and means of understanding the past. Time Binds emphasizes the critique of temporality and history as crucial to queer politics.