Theology, Politics and Letters at the Crossroads of European Civilization: Jacques Basnage and the Baylean Huguenot Refugees in the Dutch Republic

شخصیت پروتستانتیسم فرانسوی قرن هفدهم و مکان پناهگاه هوگنوت پس از لغو فرمان نانت سی و هفت سال پیش، امیل-جی فقید. لئونارد متأسف بود که مطالعات تاریخی بسیار کمی در مورد پروتستانتیسم فرانسه در قرن هفدهم وجود دارد و هیچ ترکیب تاریخی کلی برای آن دوره وجود نداشت. در آن زمان مشاهده لئونارد دقیق بود. پروتستانتیسم فرانسه در قرن هفدهم به طور سنتی موضوعی سوال برانگیز و مشکل ساز برای مورخان باقی ماند. اغلب مورخان آن را نادیده گرفتند و به نفع تأکید بر منشأ آن در نیمه دوم قرن شانزدهم و تجدید حیات آن پس از انقلاب فرانسه بود. هنگامی که مورخ نادر سکوت خود را شکست و پروتستانتیسم فرانسوی را در قرن هفدهم در نظر گرفت، بسیار ناچیز و به طور کلی دوسویه یا منفی بود. برخورد تاریخ نگار با پروتستانتیسم فرانسه در قرن هفدهم تنها می تواند به آثار برجسته ژان پانیه و اورنتین دوئن استناد کند که در مجموع بر برتری جدید پروتستانتیسم پاریس در قرن هفدهم تأکید می کنند و آثار اصیل سنتز جان وینو و ماتیو. Lelievre، که دوباره باید در کنار هم قرار می گرفت تا تمام قرن 2 هفدهم را پوشش دهد. تنها تاریخ روشنفکری واقعی پروتستانتیسم فرانسه در قرن هفدهم، مطالعه آلبر مونود بود که با این حال، به نیمه دوم قرن و پس از آن، تنها در چارچوب وسیع اندیشه پروتستان 3 و کاتولیک که به چالش عقل گرایی مدرن.

The Character of Seventeenth-Century French Protestantism and the Place of the Huguenot Refuge following the Revocation of the Edict of Nantes Thirty-seven years ago the late Emile-G. Leonard regretted that there were so few historical studies of seventeenth-century French Protestantism and no general 1 historical synthesis for the period as a whole. At the time Leonard's observation was accurate. Seventeenth-century French Protestantism traditionally remained a questionable and problematical subject for historians. All too frequently historians neglected it in favor of emphasizing its origins in the second-half of the sixteenth century and its renascence since the French Revolution. When the rare historian broke his silence and considered French Protestantism in the seventeenth-century, was meager and generally ambivalent or negative. The historiographer his treatment of seventeenth-century French Protestantism could only cite the outstanding works of Jean Pannier and Orentin Douen, which taken together emphasized the new pre­ eminence of Parisian Protestantism in the seventeenth century, and the genuine works of synthesis by John Vienot and Matthieu Lelievre, which again had to be placed side by side in order to complete coverage of the whole of the seventeenth 2 century. The only true intellectual history of seventeenth-century French Protestantism was the study by Albert Monod, which, however, dealt with the second-half of the century and, then, only in the broad context of both Protestant 3 and Catholic thought responding to the challenge of modern rationalism.