Theatre-Fiction in Britain from Henry James to Doris Lessing: Writing in the Wings

این جلد ژانری میانی به نام تئاتر-تخیلی را مطرح می‌کند و به بررسی آن می‌پردازد که در معنای وسیع آن به رمان‌ها و داستان‌هایی اشاره می‌کند که به شیوه‌های ملموس و پایدار با تئاتر درگیر هستند. . اگرچه تئاتر در ده‌ها داستان ادبی، از جمله بسیاری از نویسندگان تأثیرگذار تاریخ معاصر، حضور ستاره‌ای داشته است، اما هیچ مطالعه کاملی خود را به طور خاص به داستان تئاتر اختصاص نداده است - در واقع حتی نامی برای این پدیده وجود ندارد. با تمرکز بر بریتانیا، جایی که بیشتر رمان‌های تئاتری جهان تولید شده‌اند، و شروع آن در اواخر قرن نوزدهم، زمانی که تئاتر به طور فزاینده‌ای نقش‌های اصلی را در رمان‌ها ایفا می‌کرد، تئاتر-داستان در بریتانیا استدلال می‌کند که فواید در نظر گرفتن این آثار در ارتباط با یکدیگر، تاریخچه توسعه و تئاتر زمان خود. شیوه‌های جدید تحلیل میانی از طریق مطالعات دقیق هنری جیمز، سامرست موام، ویرجینیا وولف، جی بی پریستلی، نگایو مارش، آنجلا کارتر و دوریس لسینگ، که همگی به‌عنوان نمایشنامه‌نویس، کارگردان، منتقد عمیقاً در دنیای تئاتر درگیر بودند، مدل‌سازی می‌شوند. ، و نظریه پردازان. تئاتر-داستان در بریتانیا با تکیه بر دانش تئاتر به اندازه تئوری ادبی، تئاتر-داستان را به عنوان یکی از حیاتی ترین ابزار قرن گذشته برای کاوش، بازنگری، و ارائه پتانسیل های تئاتر معرفی می کند.

This volume posits and explores an intermedial genre called theatre-fiction, understood in its broadest sense as referring to novels and stories that engage in concrete and sustained ways with theatre. Though theatre has made star appearances in dozens of literary fictions, including many by modern history’s most influential authors, no full-length study has dedicated itself specifically to theatre-fiction―in fact there has not even been a recognized name for the phenomenon. Focusing on Britain, where most of the world’s theatre-novels have been produced, and commencing in the late-nineteenth century, when theatre increasingly took on major roles in novels, Theatre-Fiction in Britain argues for the benefits of considering these works in relation to each other, to a history of development, and to the theatre of their time. New modes of intermedial analysis are modelled through close studies of Henry James, Somerset Maugham, Virginia Woolf, J. B. Priestley, Ngaio Marsh, Angela Carter, and Doris Lessing, all of whom were deeply involved in the theatre-world as playwrights, directors, reviewers, and theorists. Drawing as much on theatre scholarship as on literary theory, Theatre-Fiction in Britain presents theatre-fiction as one of the past century’s most vital means of exploring, reconsidering, and bringing forth theatre’s potentials.