The World of Persian Literary Humanism

انسان بودن به چه معناست؟ اومانیسم بیشتر این پرسش را از منظر غربی مورد توجه قرار داده است. حمید دباشی با بررسی دقیق یک سنت ادبی گسترده، این پرسش را از دیدگاهی غیر اروپایی از نو مطرح می کند. پاسخ ها تازه، تحریک آمیز و عمیقاً متحول کننده هستند. این مطالعه پیشگامانه در مورد اومانیسم ایرانی، آشکار شدن یک سنت را به عنوان ناخودآگاه خلاق و ویرانگر تمدن اسلامی نشان می دهد.

بررسی چگونگی 1400 سال ادبیات فارسی به این پرسش که چه چیزی چیست. دباشی می گوید که به معنای انسان بودن است که ناخودآگاه ادبی یک تمدن نیز ممکن است خنثی کردن اقدامات سرکوبگرانه آن باشد. این می تواند دلیل خصومت مردانه فتح اولیه اعراب باشد که فرهنگ ایرانی را به ظرافت زنانه و بدرفتاری جنسی و بعدها به عدم دقت علمی و فلسفی متهم می کرد. اومانیسم ادبی فارسی به‌عنوان ناخودآگاه زنانه تعیین‌شده تمدنی کاملاً مردانه، از منظری پنهان و سرکش صحبت می‌کند - و این همان چیزی است که آن را به سمت براندازی خلاقانه سوق می‌دهد. و نه به دلیل اسلام، اومانیسم ادبی فارسی تجلی هنری شهرگرایی جهان وطنی بود که پس از فتح مسلمانان در قرن هفتم پدیدار شد. اومانیسم ادبی فارسی که از زبان کتاب مقدس و مکتب حذف شده است، جهان متمایز از تعهدات اخلاقی را در بر می گیرد که در آن «دروغ خردمندانه»، چنانکه شاعر قرن سیزدهم شیخ مصلح الدین سعدی می نویسد، «بهتر از یک حقیقت فتنه انگیز.\"

What does it mean to be human? Humanism has mostly considered this question from a Western perspective. Through a detailed examination of a vast literary tradition, Hamid Dabashi asks that question anew, from a non-European point of view. The answers are fresh, provocative, and deeply transformative. This groundbreaking study of Persian humanism presents the unfolding of a tradition as the creative and subversive subconscious of Islamic civilization.

Exploring how 1,400 years of Persian literature have taken up the question of what it means to be human, Dabashi proposes that the literary subconscious of a civilization may also be the undoing of its repressive measures. This could account for the masculinist hostility of the early Arab conquest that accused Persian culture of effeminate delicacy and sexual misconduct, and later of scientific and philosophical inaccuracy. As the designated feminine subconscious of a decidedly masculinist civilization, Persian literary humanism speaks from a hidden and defiant vantage point-and this is what inclines it toward creative subversion.

Arising neither despite nor because of Islam, Persian literary humanism was the artistic manifestation of a cosmopolitan urbanism that emerged in the aftermath of the seventh-century Muslim conquest. Removed from the language of scripture and scholasticism, Persian literary humanism occupies a distinct universe of moral obligations in which "a judicious lie," as the thirteenth-century poet Sheykh Mosleh al-Din Sa'di writes, "is better than a seditious truth."