The Work of Mourning

ژاک دریدا به قولنیویورک تایمز، "شاید مشهورترین فیلسوف جهان - اگر نه تنها فیلسوف مشهور." او اغلب به محض نامش جنجال برانگیخته است. اشاره شده است. اما او همچنین الهام بخش احترامی است که از یک حرفه درخشان ناشی می شود، و در میان بسیاری از همکاران و همسالان او، او الهام بخش دوستی است. اثر سوگواری مجموعه‌ای است که به این دوستی‌ها احترام می‌گذارد.

در اینجا متن‌هایی گردآوری شده است - نامه‌های تسلیت، مقالات یادبود، مداحی‌ها، سخنرانی‌های عزاداری - که بعد از مرگ چهره های سرشناس: رولان بارت، پل دو من، میشل فوکو، لوئی آلتوسر، ادموند جابس، لوئی مارین، سارا کوفمن، ژیل دلوز، امانوئل لویناس، ژان فرانسوا لیوتار، ماکس لورو، ژان ماری بنوا، ژوزف ریدل. و میشل سرویر.


دریدا با سخنان خود شاهد تکینگی یک دوستی و منحصر به فرد بودن هر رابطه است. در هر مورد، او کاملاً از مسائل درایت، سلیقه و مسئولیت اخلاقی مربوط به صحبت از مرده آگاه است - خطرات استفاده از موقعیت برای اهداف خود، محاسبات سیاسی، انتقام گیری شخصی، و کفاره گناه. این جلد بیش از مجموعه ای از آدرس های یادبود، نه تنها به رابطه دریدا با برخی از برجسته ترین متفکران فرانسوی در ربع قرن گذشته، بلکه برخی از مهم ترین موضوعات کل سوگواری دریدا، «هدیه» را روشن می کند. از مرگ، "زمان، حافظه و خود دوستی".

"در توجه شدید او به آثار سوژه هایش و تأثیر آنها بر او، این کتاب همچنین بازگویی مردد و مماس از زندگی خود دریدا در تاریخ فلسفی فرانسه. حکایات روشنگر و بازیگوشی وجود دارد - لیوتار چگونه دریدا را به استفاده از واژه‌پرداز سوق داد؛ چگونه پل دو من با دانش جاز با پسر دریدا صحبت کرد. نمی‌توانم از خواندن این اثر زیبا جان سالم به در ببرم.\"—استیون پول، نگهبان

> مراقبه‌های شگفت‌انگیز simpa در مورد دوستی، در حرفه‌ها و علاقه‌های مشترک و در مورد فلسفه و تاریخ.\"—ناشران هفتگی

Jacques Derrida is, in the words of the New York Times, "perhaps the world's most famous philosopher—if not the only famous philosopher." He often provokes controversy as soon as his name is mentioned. But he also inspires the respect that comes from an illustrious career, and, among many who were his colleagues and peers, he inspired friendship. The Work of Mourning is a collection that honors those friendships in the wake of passing.

Gathered here are texts—letters of condolence, memorial essays, eulogies, funeral orations—written after the deaths of well-known figures: Roland Barthes, Paul de Man, Michel Foucault, Louis Althusser, Edmond Jabès, Louis Marin, Sarah Kofman, Gilles Deleuze, Emmanuel Levinas, Jean-François Lyotard, Max Loreau, Jean-Marie Benoist, Joseph Riddel, and Michel Servière.

With his words, Derrida bears witness to the singularity of a friendship and to the absolute uniqueness of each relationship. In each case, he is acutely aware of the questions of tact, taste, and ethical responsibility involved in speaking of the dead—the risks of using the occasion for one's own purposes, political calculation, personal vendetta, and the expiation of guilt. More than a collection of memorial addresses, this volume sheds light not only on Derrida's relation to some of the most prominent French thinkers of the past quarter century but also on some of the most important themes of Derrida's entire oeuvre-mourning, the "gift of death," time, memory, and friendship itself.

"In his rapt attention to his subjects' work and their influence upon him, the book also offers a hesitant and tangential retelling of Derrida's own life in French philosophical history. There are illuminating and playful anecdotes—how Lyotard led Derrida to begin using a word-processor; how Paul de Man talked knowledgeably of jazz with Derrida's son. Anyone who still thinks that Derrida is a facetious punster will find such resentful prejudice unable to survive a reading of this beautiful work."—Steven Poole, Guardian

"Strikingly simpa meditations on friendship, on shared vocations and avocations and on philosophy and history."—Publishers Weekly