The Women of Quyi: Liminal Voices and Androgynous Bodies

چرا صدای زن - به عنوان تجسم طنین دار بدن زن - هم شیفتگی و هم دوسوگرایی را برانگیخته است؟ چرا زنان از اجرا در صحنه عمومی چین محدود شدند؟ نقش ها و صداهای زنانه در طول بیشتر تاریخ تئاتر چین چگونه توسط مردان تصاحب شده است؟ چرا زنان کویی - جامعه ای متشکل از خوانندگان زن چینی در تیانجین جمهوری خواه - توانستند به هنرمندانی موفق و محترم تبدیل شوند، در حالی که سایر خوانندگان و بازیگران زن در سنت های اجرایی رقابتی برای پذیرش تلاش می کردند؟ فرانچسکا آر. اسبورگی لاوسون با تکیه بر کار میدانی اصلی قوم‌نگاری که در دهه‌های 1980 و 1990 انجام شد، پاسخ‌هایی به این پرسش‌ها ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه زنان کویی با موفقیت در مورد جنسیت و صدای خود در اجرا مذاکره کردند. زنان کویی به دلیل نقش خود به عنوان راوی سوم شخص، شکاف جنسیتی را پر کردند و شخصیتی آندروژنی را ایجاد کردند که بر ظاهر زنانه آنها تأکیدی نداشت و در عین حال به آنها اجازه می داد صدای زنانه خود را در صحنه های عمومی به نمایش بگذارند - مکان هایی که قبلاً از هنرمندان زن استقبال نمی شد. این داستان در مورد داستان‌نویس‌های زن است که در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم با کوچک‌سازی بدن‌شان راه خود را به سوی احترام و تغییر اجتماعی خواندند تا صدایشان شنیده شود.

Why has the female voice―as the resonant incarnation of the female body―inspired both fascination and ambivalence? Why were women restricted from performing on the Chinese public stage? How have female roles and voices been appropriated by men throughout much of the history of Chinese theatre? Why were the women of quyi―a community of Chinese female singers in Republican Tianjin―able to become successful, respected artists when other female singers and actors in competing performance traditions struggled for acceptance? Drawing substantially on original ethnographic fieldwork conducted in the 1980s and 1990s, Francesca R. Sborgi Lawson offers answers to these questions and demonstrates how the women of quyi successfully negotiated their sexuality and vocality in performance. Owing to their role as third-person narrators, the women of quyi bridged the gender gap, creating an androgynous persona that de-emphasized their feminine appearance and, at the same time, allowed them to showcase their female voices on public stages―places that had been previously unwelcoming to female artists. This is a story about female storytellers who sang their way to respectability and social change in the early decades of the twentieth century by minimizing their bodies in order to allow their voices to be heard.