دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب The vision of Didymus the Blind : a fourth-century virtue-origenism
دانلود کتاب چشم انداز دیدیموس کور: فضیلت گرایی قرن چهارم
مشخصات کتاب
The vision of Didymus the Blind : a fourth-century virtue-origenism
ویرایش: First edition
نویسندگان: Bayliss. Grant David
سری: Oxford theology and religion monographs
ISBN (شابک) : 9780191810770, 9780198747895
ناشر: Oxford University Press
سال نشر: 2015
تعداد صفحات: 290
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 31,000
کلمات کلیدی مربوط به کتاب چشم انداز دیدیموس کور: فضیلت گرایی قرن چهارم: الهیات
در صورت تبدیل فایل کتاب The vision of Didymus the Blind : a fourth-century virtue-origenism به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب چشم انداز دیدیموس کور: فضیلت گرایی قرن چهارم نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب چشم انداز دیدیموس کور: فضیلت گرایی قرن چهارم
دیدیموس یک معلم مستقل که در نیمه دوم قرن چهارم در اسکندریه
مستقر بود، بسیاری از جریان‌های اوریژنیست زهد مصری، از جمله
جروم، روفینوس، و اواگریوس را جذب کرد. تفاسیر، یادداشت‌های
سخنرانی و رساله‌های الهیات او را به طور خاص به میراث اوریگن و
فیلون متعهد می‌دانند، نه به‌جای خوانش «اسکندری» یا خوانش
آگاهانه‌تر از کتاب مقدس. با این حال، دغدغه او پاسخ دادن به نقد
کلاسیک «آنتیوشن» نبود، بلکه ادامه وفادارانه بسیاری از جنبه‌های
تفکر و تفسیر اوریگن را ارائه می‌کرد، که اکنون با تحولات
گسترده‌تر ضد تبعیت‌گرایی در ایمان نیقیه از دهه 350 به بعد
مطابقت دارد. با انجام این کار، او فضیلت را مقوله اصلی واقعیت،
وجود انسانی و زندگی قرار داد، به گونه‌ای که فراتر از مباحث سنتی
فلسفی است.
این «روی به فضیلت» با گرایش‌های گسترده‌تر قرن چهارم مشابهت
دارد، اما اوریژنیسم خود دیدیموس را از دیگر اوریژنیست‌ها، مانند
اوسبیوس قیصریه یا اواگریوس پونتوسی، متمایز می‌کند. بنابراین بحث
مفصل بر تصویر دیدیموس از فضیلت، گناه و اشتیاق متمرکز می‌شود، که
در کنار هم، زمین هرمنوتیکی ثابتی را برای تفسیر تشبیهی و تشویق
او به روند پویای صعود تشکیل می‌دهند. اظهارات گمانه‌زنی اوریژن
درباره پیش‌وجود روح، نجات شیطان، پیش‌اشتیاق و گناه آدم نشان
داده می‌شود که هم برای کمک به حرکت فرد در بازگشت به فضیلت و هم
برای پاسخ به چالش‌های موجود، بازنگری شده است. باورهای مانوی و
آپولینیری معاصر.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
An independent teacher, based in Alexandria throughout the
second half of the fourth century, Didymus appealed to many
within the broadly Origenist currents of Egyptian asceticism,
including Jerome, Rufinus, and Evagrius. His commentaries,
lecture-notes, and theological treatises show him specifically
committed to the legacy of Origen and Philo, rather than a
broader "Alexandrian" or noetic reading of Scripture. Yet his
concern was not to answer classic "Antiochene" critique but
rather offer a faithful continuation of many aspects of
Origen's thought and exegesis, now made consistent with the
broader anti-subordinationist developments in Nicene faith from
the 350s onwards. In doing so he made virtue a primary category
of reality, human existence, and life, in ways that go beyond
the traditional philosophical tropes.
This "turn to virtue" draws parallels with wider fourth-century
trends but it sets Didymus' own Origenism apart from those of
other Origenists, such as Eusebius of Caesarea or Evagrius of
Pontus. Thus detailed discussion focuses on Didymus' portrayal
of virtue, sin, and passion, which together form the constant
hermeneutical terrain for his anagogical exegesis and
exhortation to a dynamic process of ascent. Speculative
comments of Origen on the pre-existence of the soul, salvation
of the devil, pre-passion, and the sin of Adam are shown to be
reframed, both to aid the individual's navigation of the return
to virtue and to answer the challenge of contemporary
Manichaean and Apollinarian beliefs.
فهرست مطالب
Content: PART I: BACKGROUND
PART II: DIDYMUS AND THE DOCTRINE OF VIRTUE
PART III: DIDYMUS AND THE DOCTRINE OF SIN
