The View from the Tower: Origins of an Antimodernist Image

بلافاصله پس از جنگ جهانی اول، چهار شاعر و متفکر بزرگ اروپایی و آمریکایی--W. B. Yeats، Robinson Jeffers، R. M. Rilke و C. G. Jung - به عنوان سکونتگاه اصلی خود به برج‌ها نقل مکان کردند. با در نظر گرفتن این تصادف چشمگیر به عنوان نقطه شروع، این کتاب در نظر دارد تا توریفیلیای مدرن را در بافت فرهنگی آن قرار دهد و شرایط زندگی‌نامه‌ای را که این چهار نویسنده را برانگیخت تا مکان‌های غیرعادی خود را انتخاب کنند، بررسی کند. نویسنده از زیگورات‌های بین‌النهرین باستان تا برج‌های عاج باستان، ظهور انواع تداعی‌های نمادین را با برج‌های غرورآمیز گذشته، از معنویت و عقل گرفته تا تمایلات جنسی و جدایی دنبال می‌کند.

اما در هر مورد این برج هم به معنای واقعی کلمه و هم به صورت نمادین به عنوان پناهگاهی از مدرنیسم شهری بود که چهار نویسنده با ارزش‌های آن در تضاد بودند. در حالی که مدرنیست های کلاسیک (الیوت، وولف، هارت کرین) اغلب برج شکسته را به عنوان تصویری از گذشته در حال فروپاشی مشخص می کردند، این نویسندگان دیدگاه های قدرتمند خود را به فعلیت رساندند: ییتس و ریلکه به برج های قرون وسطایی در ایرلند و سوئیس نقل مکان کردند، در حالی که جفرز و یونگ ساختند. خود در Carmel و Bollingen به عنوان فضاهای منزوی برای پرورش سنت‌ها و ارزش‌های مورد علاقه خود برجستند. فصل آخر این استقامت تصویر باستانی را از دوران شکوفایی آن در دهه بیست و تا زمان حال، جایی که دستخوش تجدید، نهادینه شدن و تقلید شده است، نشان می‌دهد.

Immediately after World War I, four major European and American poets and thinkers--W. B. Yeats, Robinson Jeffers, R. M. Rilke, and C. G. Jung--moved into towers as their principal habitations. Taking this striking coincidence as its starting point, this book sets out to locate modern turriphilia in its cultural context and to explore the biographical circumstances that motivated the four writers to choose their unusual retreats. From the ziggurats of ancient Mesopotamia to the ivory towers of the fin de si cle, the author traces the emergence of a variety of symbolic associations with the proud towers of the past, ranging from spirituality and intellect to sexuality and sequestration.

But in every case the tower served both literally and symbolically as a refuge from the urban modernism with whose values the four writers found themselves at odds. While the classic modernists (Eliot, Woolf, Hart Crane) often singled out the broken tower as the image of a crumbling past, these writers actualized their powerful visions: Yeats and Rilke moved into medieval towers in Ireland and Switzerland, while Jeffers and Jung built themselves towers at Carmel and Bollingen as secluded spaces in which to cultivate the traditions and values they cherished. The last chapter traces this perseverance of the ancient image through its heyday in the twenties and into the present, where it has undergone renewal, institutionalization, and parody.