The Vertebral Artery: Pathology and Surgery

علاقه مشترک ما به جراحی شریان مهره ای در سال 1976 متولد شد، زمانی که به عنوان ساکن در همان بیمارستان، در تلاشی توسط دو جراح ارشد برای درمان آنوریسم شریان مهره ای در سطح C 3 شرکت کردیم. بحث‌های طولانی قبل از این کارآزمایی ناموفق، برای تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا جراحی اندیکاسیون دارد یا خیر و مسیر جراحی را انتخاب می‌کردند. در نهایت یک رویکرد مستقیم جانبی انجام شد، اما دسترسی دشوار بود و درمان صحیح غیرممکن بود که منجر به کاهش جزئی کیسه آنوریسمی شد. به دنبال این تجربه، ما تصمیم گرفتیم به دنبال یک رویکرد منظم و به خوبی تعریف شده برای نشان دادن شریان مهره ای باشیم. بررسی ادبیات نشان‌دهنده برخی تلاش‌های جراحی است، اما توصیف‌ها تصور ایمنی و تکرارپذیری را نشان نمی‌دهند. هیچ نقطه عطفی در مسیر جراحی توصیف شده به اندازه کافی قابل اعتماد به نظر نمی رسید. کار تشریحی هنری (1917) تنها توصیف دقیقی را در مورد آناتومی شریان مهره ای ارائه کرد و این اساس کار ما شد. هنگامی که همان بیمار یک سال بعد مجدداً ارجاع شد، پس از یک سکته مغزی جدید در سیستم مهره ای-بازیلار، ما تجربه تکراری بر روی اجساد از یک رویکرد اصلی به شریان مهره ای دیستال داشتیم.

Our common interest in surgery of the vertebral artery was born in 1976, when as residents in the same hospital, we attended an attempt by two senior surgeons to treat an aneurysm of the vertebral artery at the C 3 level. Long discussions had preceded this unsuccessful trial, to decide if surgery was indicated and to choose the surgical route. Finally a direct lateral approach was performed, but access was difficult and correct treatment was impossible, resulting in only partial reduction of the aneurysmal pouch. Following this experience, we decided to seek a regular and well defined approach for exposition of the vertebral artery. Review of the literature indicated some surgical attempts, but the descriptions did not give the impression of safety and reproducibility. No landmark on the described surgical route appeared sufficiently reliable. Henry's anatomical work (1917) gave the only accurate description on vertebral artery anatomy, and it became the basis for our work. When the same patient was referred again one year later, after a new stroke in the vertebro-basilar system, we had behind us repetitive experience on cadavers of an original approach to the distal vertebral artery.