The Unpopular Realism of Vincenzo Padula: Il Bruzio and Mariuzza Sbriffiti

رئالیسم غیرمحبوب وینچنزو پادولا تاریخچه کوچکی از زندگی در یک استان جنوبی ایتالیا در دهه پس از اتحاد ارائه می دهد و وینچنزو پادولا، که به تنهایی از مارس 1864 تا ژوئیه 1865 نوشت - دوره ای که وفاداران طرفدار بوربن در تلاش بودند تا از نارضایتی توده های فقیر منطقه با دامن زدن به دژخیمان سوء استفاده کنند و اتحاد را معکوس کنند - Il Bruzio، یک نشریه حامی دولت است که در Cosenza منتشر می شود. پادولا اصلاح طلب طرفدار دولت نه تنها به موفقیت‌ها، بلکه به کاستی‌ها و شکست‌های رژیم ساووی اشاره کرد تا حکومت خود را تثبیت کند. او توجه ویژه ای به مشکلات زندگی روزمره از طریق مکاتبات یک آفرینش ادبی، ماریوزا اسبریفیتی، داشت. ادغام دشوار جنوب، به نظر پادولا، اغلب به دلیل عدم تمایل «پیمونته‌ها» به یادگیری واقعیت‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جنوب تشدید می‌شد. پادولا به ما این امکان را می دهد که از زوایای مختلف هم به مسائل کلان نظاره کنیم، هم به مسائل کلان، مانند رابطه بین کلیسا و ایتالیای جدید، و وضعیت وخیم زیرساخت ها و اقتصاد، و هم مسائل میکروسکوپی، مانند امیدهای نابجای دهقانان به گاریبالدی، تاریک گرایی روحانی، باورها و فرهنگ عمومی، تضادها در ساختار رژیم لیبرال جدید و جایگاه و نقش زنان در چنین جامعه ای. او سوژه های خود را از منظری منحصر به فرد می نگرد، یکی از آنها با همدلی و همذات پنداری با «افراد به حاشیه رانده شده کالابریا» تعریف می شود.

The Unpopular Realism of Vincenzo Padula provides a microhistory of life in a Southern Italian province in the decade following Unification and of Vincenzo Padula, who wrote single-handedly from March 1864 to July 1865 — a period when pro-Bourbon loyalists were attempting to exploit the discontent of the Region’s poor masses by fomenting brigantry and reverse the Unification — Il Bruzio, a pro-Government periodical published in Cosenza. The pro-government reformist Padula pointed out not only the successes but also the shortcomings and failures of the Savoy regime, so as to consolidate their rule. He gave particular attention to the problems of daily life through the correspondence of a literary creation, Mariuzza Sbrìffiti. The difficult integration of the South, in Padula’s view, was often exacerbated by the unwillingness of the “piemontesi” to learn the social, political, and economic realities of the South. Padula enables us to view from multiple angles both macroscopic issues, such as the relationship between the Church and the New Italy, and the dire state of the infrastructure and economy, and microscopic ones, such as the peasantry’s misplaced hopes in Garibaldi, clerical obscurantism, popular beliefs and culture, contradictions in the structure of the new liberal regime, and the status and role of women in such a society. He views his subjects from a unique perspective, one is defined by its empathy for and identification with the marginalized “persons of Calabria.”