The Time of the Landscape: On the Origins of the Aesthetic Revolution

زمان منظر زمانی نیست که مردم شروع به توصیف مناظر در اشعار یا بازنمایی باغ‌ها در آثار هنری کنند: زمانی است که منظره خود را به عنوان یک موضوع فکری خاص تحمیل می‌کند. این موضوع فکری از طریق نزاع در مورد چگونگی چیدمان باغ ها، از طریق گزارش سفر به دریاچه های منفرد و کوه های دورافتاده، یا از طریق تداعی نقاشی های اساطیری یا روستایی شکل گرفت.

ژاک رانسیر این روایت‌ها و نزاع‌ها را دوباره دنبال می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه نوعی حساسیت را به وجود آورده‌اند که می‌تواند پیکربندی موجود شیوه‌های ادراک و موضوعات فکری را تغییر دهد. زمان منظر زمانی است که هم هماهنگی باغ های چیده شده و هم ناهماهنگی طبیعت وحشی به انقلابی در معیارهای زیبایی و معنای کلمه هنر کمک کرده است. این مصادف بود با تولد زیبایی‌شناسی که به عنوان رژیمی برای درک و تفکر درباره هنر درک می‌شود، و همچنین با انقلاب فرانسه، که به‌عنوان انقلابی در خود ایده آنچه جامعه انسانی را به هم پیوند می‌دهد، درک می‌شود. زمان منظر زمانی بود که پیوند این دو تحول، هر چند مبهم، افق مشترکی را در کانون توجه قرار داد: افق انقلابی که دیگر فقط به قوانین دولتی یا هنجارهای هنری مربوط نمی شود، بلکه به خود اشکال تجربه معقول مربوط می شود. /span>

این کتاب درخشان و گسترده مورد توجه دانشجویان و دانش پژوهان فلسفه، ادبیات، هنرهای تجسمی و به طور کلی علوم انسانی خواهد بود و برای علاقه مندان به نقادی جذاب خواهد بود. نظریه و فلسفه.

The time of the landscape is not the time when people started describing landscapes in poems or representing gardens in works of art: it is the time when the landscape imposed itself as a specific object of thought. This object of thought was constituted through quarrels about how gardens were to be arranged, through accounts of travels to solitary lakes and remote mountains, or through evocations of mythological or rustic paintings.

Jacques Rancière retraces these narratives and quarrels, showing how they gave rise to a form of sensibility capable of modifying the existing configuration of modes of perception and objects of thought. The time of the landscape is the time when both the harmony of arranged gardens and the disharmony of wild nature contributed to a revolution in the criteria of the beautiful and the meaning of the word ‘art’. It coincided with the birth of aesthetics, understood as a regime for the perception of and thinking about art, and also with the French Revolution, understood as a revolution in the very idea of what binds a human community. The time of the landscape was the time when the conjunction of these two upheavals brought into focus, however hazily, a common horizon: that of a revolution that no longer concerns only state laws or artistic norms, but the very forms of sensible experience.

This brilliant and wide-ranging book will be of interest to students and scholars in philosophy, literature, the visual arts and the humanities generally, and it will appeal to anyone interested in critical theory and philosophy.