The time of animal voices

دسته بندی: فلسفه
ویرایش:  
نویسندگان: Toadvine Ted.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 16 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 99 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 48,000

Статья опубликована در فلسفه محیطی. جلد 11، شماره 1، بهار 1393. صص. 109-124 توجه پدیدارشناسی به موضوع حیوانیت نه بر زندگی حیوانی به طور کلی، بلکه بیشتر بر بعد حیوانی انسان و رابطه مورد مناقشه آن با انسانیت متمرکز شده است. چنین. بنابراین، پدیدارشناسی ماشین انسان‌شناختی آگامبن را بازتولید می‌کند که بوسیله آن بشریت از طریق طرد فراگیر حیوانیتش ساخته می‌شود. جایگزین این طرد فراگیر، بازگشت به خویشاوندی یا اشتراک نیست، بلکه تشدید پارادوکس سازنده حیوانیت درونی خودمان است که بر حسب موضوع ناشناس و جسمانی ادراک درک می شود که زمانی متفاوت از ادراک اول شخص است. آگاهی در نتیجه، دیگران غیر انسانی از طریق صدای خود ما صحبت می کنند و از طریق چشمان ما به بیرون خیره می شوند. ما ابتدا نزدیکی آثار اولیه مرلوپونتی با ماکس شلر را در نظر می‌گیریم، که به‌طور پارادایمی حیوانیت انسان را به زندگی برهنه تقلیل می‌دهد. مرلوپونتی با اصرار بر اینکه زندگی بدون باقیمانده نمی‌تواند در روح ادغام شود، خود را از
شلر در ساختار رفتار متمایز می‌کند. آثار بعدی مرلوپونتی این باقیمانده را شکاف و تأخیر غیرقابل حذف در محبت خود به بدن و به عنوان یک تبادل کاسمی که مفهوم حیوان شدن دلوز و گاتاری را پیش‌بینی می‌کند، می‌داند. این باقیمانده از زندگی در آگاهی، گذشته ی بسیار دیرینه حیوانیت خود شخص است. نتیجه این است که حیوانیت درونی ما نه مفرد است و نه جمع، بلکه نوعی بسته است که از طریق صدایی که من آن را مال خود می دانم صحبت می کند. علاوه بر این، در تبادل نگاه‌ها بین خودم و دیگری غیر انسانی، تلاقی نگاه‌ها در سطح حیوانی رخ می‌دهد که از آگاهی بازتابی من خارج می‌شود.

Статья опубликована в Environmental philosophy. Volume 11, Issue 1, Spring 2014. Pp. 109-124 Phenomenology’s attention to the theme of animality has focused not on animal life in general but rather on the animal dimension of the human and its contested relation with humanity as such. Phenomenology thereby reproduces Agamben’s anthropological machine by which humanity is
constructed through the inclusive exclusion of its animality. The alternative to this inclusive exclusion is not a return to kinship or commonality but rather an intensification of the constitutive paradox of our own inner animality, understood in terms of the anonymous, corporeal subject of perception that lives a different temporality than that of first-person consciousness. Consequently, non-human others speak through our own voices and gaze out through our own eyes. We first consider the proximity of Merleau-Ponty’s early work with that of Max Scheler, who paradigmatically reduces human animality to bare life. Merleau-Ponty differentiates himself from
Scheler, in The Structure of Behavior, by insisting that life cannot be integrated into spirit without remainder. Merleau-Ponty’s later work thinks this remainder as the ineliminable gap and delay in the auto-affection of the body and as a chiasmic exchange that anticipates Deleuze and Guattari’s concept of becoming animal. This remainder of life within consciousness is the immemorial past of one’s own animality. It follows that our inner animality is neither singular nor plural but a kind of pack that speaks through the voice that I take to be mine. Furthermore, in the exchange of looks between myself and a non-human other, the crossing of glances occurs at an animal level that withdraws from my own reflective consciousness.