The Third Coast: When Chicago Built the American Dream

اگرچه امروزه به نظر می‌رسد که تمام فرهنگ آمریکا از نیویورک و لس آنجلس سرچشمه می‌گیرد، اما بسیاری از آن‌چه کشور را در زمان تبدیل شدن به یک ابرقدرت تعریف می‌کرد، در شیکاگو تولید شد. قبل از اینکه سفر هوایی از قطارها سبقت بگیرد، تقریباً هر سفر ساحلی به ساحل شامل توقفی در آنجا بود، و این جریان مردم و کالاها، آن را به مرکز تهاتر، آزمایشگاه و کارخانه آمریکا تبدیل کرد. بین پایان جنگ جهانی دوم تا سال 1960، معماری شیشه و فولاد میس ون در روه به چهره شرکت‌های آمریکایی تبدیل شد، مک‌دونالد ری کروک نحوه غذا خوردن ما را تغییر داد، هیو هفنر از Playboy رونمایی کرد، و برادران شطرنج راک اند رول را با چاک بری سوپرشارژ کردند. در دانشگاه شیکاگو، اتم تقسیم شد و تمدن غربی در کتاب‌های بزرگ بسته‌بندی شد.

با این حال، حتی زمانی که شیکاگو در ایجاد فرهنگ بازار انبوه پیشتاز بود، هنرمندان آن با صدای متمایز خود عقب‌نشینی کردند. . در ادبیات، این رمان‌های غیرقانونی نلسون آلگرن (در آن زمان با سیمون دوبوار رابطه‌ای پرشور داشت)، شعرهای گوندولین بروکس و تاریخ‌های شفاهی استادز ترکل بود. در موسیقی، انجیل ماحلیا جکسون، بلوز شهری Muddy Waters و Howlin' Wolf، و تریپی جاز آوانگارد سان را بود. در اجرا، صمیمیت کوکلا، فران و اولی، مدرسه تلویزیون شیکاگو، و شهر دوم بداهه نوازی بود که فارغ‌التحصیلان مشهور آن اکنون در سرگرمی‌های آمریکایی در همه جا حضور دارند.

علی‌رغم این تنوع، تقسیم‌بندی‌های نژادی به صورت مجازی اطلاع‌رسانی کردند. تمام جنبه های زندگی در شیکاگو هرج و مرج - اعم از سازنده و مخرب - این دوره توسط دومین مهاجرت آمریکایی های آفریقایی تبار به شمال در طول جنگ جهانی دوم به راه افتاد. از آنجایی که سفیدپوستان یا به حومه شهر گریختند یا به شدت با ادغام مخالفت کردند، برنامه ریزان شهری سعی کردند با پروژه هایی که نسلی از شهرهای آمریکا را خدشه دار کردند، «آفت» را از بین ببرند. انتخاب شهردار ریچارد جی دیلی در سال 1955 جنجالی از ساختمان های جدید را به راه انداخت که هزینه های وحشتناکی به همراه داشت – پروژه های مسکن یکپارچه برای جامعه سیاه پوست و نوع جدیدی از استان گرایی خود راضی که به پایان نقش شیکاگو به عنوان محل ملاقات آمریکا سرعت بخشید. . توماس دیجا، اهل شیکاگو، با نثری درخشان، داستان شهر را در دوران اوج پس از جنگ بازسازی می‌کند و تأثیر عمیق آن را بر آمریکای مدرن توضیح می‌دهد.

Though today it can seem as if all American culture comes out of New York and Los Angeles, much of what defined the nation as it grew into a superpower was produced in Chicago. Before air travel overtook trains, nearly every coast-to coast journey included a stop there, and this flow of people and commodities made it America's central clearinghouse, laboratory, and factory. Between the end of World War II and 1960, Mies van der Rohe's glass and steel architecture became the face of corporate America, Ray Kroc's McDonald's changed how we eat, Hugh Hefner unveiled Playboy, and the Chess brothers supercharged rock and roll with Chuck Berry. At the University of Chicago, the atom was split and Western civilization was packaged into the Great Books.

Yet even as Chicago led the way in creating mass-market culture, its artists pushed back in their own distinct voices. In literature, it was the outlaw novels of Nelson Algren (then carrying on a passionate affair with Simone de Beauvoir), the poems of Gwendolyn Brooks, and Studs Terkel's oral histories. In music, it was the gospel of Mahalia Jackson, the urban blues of Muddy Waters and Howlin' Wolf, and the trippy avant-garde jazz of Sun Ra. In performance, it was the intimacy of Kukla, Fran and Ollie, the Chicago School of Television, and the improvisational Second City whose famous alumni are now everywhere in American entertainment.

Despite this diversity, racial divisions informed virtually every aspect of life in Chicago. The chaos—both constructive and destructive—of this period was set into motion by the second migration north of African Americans during World War Two. As whites either fled to the suburbs or violently opposed integration, urban planners tried to design away "blight" with projects that marred a generation of American cities. The election of Mayor Richard J. Daley in 1955 launched a frenzy of new building that came at a terrible cost—monolithic housing projects for the black community and a new kind of self-satisfied provincialism that sped the end of Chicago's role as America's meeting place. In luminous prose, Chicago native Thomas Dyja re-creates the story of the city in its postwar prime and explains its profound impact on modern America.