The Theatre of Death – The Uncanny in Mimesis: Tadeusz Kantor, Aby Warburg, and an Iconology of the Actor

این کتاب با سوالاتی از قبیل: زندگی گذشته در زمان حال چیست؟ چگونه ممکن است «تئاتر مرگ» و «عجیب در تقلید» به ما اجازه دهند که زندگی پس از مرگ یک تمرین هنری ظاهراً زودگذر را تصور کنیم؟ چگونه ممکن است یک شمایل شناسی تئاتری با روابط اجتماعی بنیادی مانند روابط بین زنده ها و مردگان درگیر شود؟

متمایز از این انتظار غالب که بازیگران باید مانند زندگی روی صحنه ظاهر شوند، چرا برخی از هنرمندان تئاتر - از کریگ تا کاستلوچی - بازیگر را در تصویر مردگان تصور می‌کنند؟ علاوه بر این، چگونه شمایل شناسی بازیگر به ما اجازه می دهد که زندگی پس از مرگ یک عمل هنری ظاهراً زودگذر را تصور کنیم؟ این کتاب چنین پرسش‌هایی را از طریق دلالت‌های قیاس دوگانه‌ای که در عنوان آن مطرح شده است، بررسی می‌کند: همان‌طور که تئاتر نسبت به چیزهای عجیب و غریب است، مرگ نیز به تقلید است. و همانطور که تئاتر با تقلید است، مرگ نیز برای غیرعادی است.

والتر بنیامین زمانی مشاهده کرد که: «نقطه مورد بحث در تئاتر امروز را می توان با دقت بیشتری در رابطه با صحنه تعریف کرد تا نمایشنامه. . این مربوط به پر کردن گودال ارکستر است. پرتگاهی که بازیگران را از تماشاگر جدا می‌کند، مثل مرده از زنده...» اگر بتوان رابطه زنده و مرده را در قیاس با تئاتر باستانی در نظر گرفت، تئاتر آوانگارد را چگونه می‌توان در نظر گرفت. از همین رابطه "امروز"؟

This book is concerned with such questions as the following: What is the life of the past in the present? How might “the theatre of death” and “the uncanny in mimesis” allow us to conceive of the afterlife of a supposedly ephemeral art practice? How might a theatrical iconology engage with such fundamental social relations as those between the living and the dead?

Distinct from the dominant expectation that actors should appear life-like onstage, why is it that some theatre artists – from Craig to Castellucci – have conceived of the actor in the image of the dead? Furthermore, how might an iconology of the actor allow us to imagine the afterlife of an apparently ephemeral art practice? This book explores such questions through the implications of the twofold analogy proposed in its very title: as theatre is to the uncanny, so death is to mimesis; and as theatre is to mimesis, so death is to the uncanny.

Walter Benjamin once observed that: “The point at issue in the theatre today can be more accurately defined in relation to the stage than to the play. It concerns the filling-in of the orchestra pit. The abyss which separates the actors from the audience like the dead from the living…” If the relation between the living and the dead can be thought of in terms of an analogy with ancient theatre, how might avant-garde theatre be thought of in terms of this same relation “today”?