The Testament of Mary

در شهر باستانی افسس، مریم سالها پس از مصلوب شدن پسرش تنها زندگی می کند. او هیچ علاقه ای به همکاری با نویسندگان انجیل ندارد -- نگهبانان او که برای او غذا و سرپناه می دهند و مرتباً از او بازدید می کنند. او موافق نیست که پسرش پسر خداست. نه اینکه مرگ او «ارزشش را داشت؛» و نه اینکه «گروه ناسازگاری که او دور خود جمع کرد، مردانی که نمی توانستند به چشمان زن نگاه کنند» شاگردان مقدس بودند. مریم بی‌رحمانه خود را قضاوت می‌کند (او در پای صلیب نماند تا پسرش بمیرد -- او برای نجات خود فرار کرد) و به همان اندازه در قضاوت دیگران سختگیر است. این زنی که ما از قرن ها نقاشی و کتاب مقدس او را به عنوان مادر مطیع، دوست داشتنی، ساکت، رنج کشیده، مطیع، پرستنده مسیح می شناسیم، با فصاحت بی امان الکترا یا مدیا یا آنتیگونه به قهرمانی غم انگیز تبدیل می شود. تور تخیل و زبان تویبین پرتره ای است چنان زنده و متقاعد کننده که تصویر ما از مریم برای همیشه باقی خواهد ماند...

In the ancient town of Ephesus, Mary lives alone, years after her son's crucifixion. She has no interest in collaborating with the authors of the Gospel -- her keepers, who provide her with food and shelter and visit her regularly. She does not agree that her son is the Son of God; nor that his death was "worth it;" nor that the "group of misfits he gathered around him, men who could not look a woman in the eye," were holy disciples. Mary judges herself ruthlessly (she did not stay at the foot of the Cross until her son died -- she fled, to save herself), and is equally harsh on her judgement of others. This woman who we know from centuries of paintings and scripture as the docile, loving, silent, long-suffering, obedient, worshipful mother of Christ becomes a tragic heroine with the relentless eloquence of Electra or Medea or Antigone. Tóibín's tour de force of imagination and language is a portrait so vivid and convincing that our image of Mary will be forever...