The Tango Machine: Musical Culture in the Age of Expediency

در آرژانتین، تانگو فقط موسیقی ملی نیست، بلکه یک برند ملی است. اما از هر آرژانتینی معاصری بپرسید که آیا واقعاً به آن گوش می دهد یا خیر و به احتمال زیاد جواب منفی است: تانگو بیش از پنجاه سال است که محبوبیت نداشته است. در این کتاب، مورگان جیمز لوکر با ردیابی راه‌های بسیاری که آرژانتین از تانگو به‌عنوان منبعی برای طیف گسترده‌ای از پروژه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی – یعنی غیرموسیقی – استفاده می‌کند، آن پارادوکس عجیب را بررسی می‌کند. با انجام این کار، او جنبه‌های جدیدی از تمام فرهنگ موسیقی را در عصر مصلحت روشن می‌کند، زمانی که ارزش و معنای هنرها کمتر به خود هنرها مربوط می‌شود و بیشتر به نحوه استفاده از آنها می‌پردازد.
           
لوکر انواع مختلف را ردیابی می‌کند. و روش‌های اغلب متناقض تانگو در آرژانتین در فعالیت‌هایی از سیاست‌گذاری فرهنگی دولتی گرفته تا صادرات آن به خارج از کشور به عنوان یک نشان فرهنگی، از گسترش بخش هنرهای غیرانتفاعی تا پروژه‌های نوسازی شهری با مضمون تانگو استفاده می‌شود. او نشان می‌دهد که چگونه پروژه‌هایی مانند این‌ها برای یک تانگوی «واقعی» حاشیه‌ای نیستند – آنها ابزاری کاملاً مرکزی هستند که ارزش‌های این فرهنگ موسیقی را پرورش می‌دهند. این کتاب با جزئیات فراوان وابستگی متقابل ارزش زیبایی‌شناختی و رژیم‌های مدیریت فرهنگی، چالش‌های مفهومی اصلی را که امروزه پژوهشگران موسیقی با آن مواجه هستند، روشن می‌کند.
 

In Argentina, tango isn’t just the national music—it’s a national brand. But ask any contemporary Argentine if they ever really listen to it and chances are the answer is no: tango hasn’t been popular for more than fifty years. In this book, Morgan James Luker explores that odd paradox by tracing the many ways Argentina draws upon tango as a resource for a wide array of economic, social, and cultural—that is to say, non-musical—projects. In doing so, he illuminates new facets of all musical culture in an age of expediency when the value and meaning of the arts is less about the arts themselves and more about how they can be used.
           
Luker traces the diverse and often contradictory ways tango is used in Argentina in activities ranging from state cultural policy-making to its export abroad as a cultural emblem, from the expanding nonprofit arts sector to tango-themed urban renewal projects. He shows how projects such as these are not peripheral to an otherwise “real” tango—they are the absolutely central means by which the values of this musical culture are cultivated. By richly detailing the interdependence of aesthetic value and the regimes of cultural management, this book sheds light on core conceptual challenges facing critical music scholarship today.