The table comes first: family, France and the meaning of food

نویسنده و نویسنده پاریس تا ماه کانادایی، نیویورکر، گوپنیک این اثر جدید و مهم داستانی غیرداستانی را در کنار سخنرانی مسی در سال 2011 منتشر می کند. سفری روشنگر و فریبنده از اخلاق و آداب شیدایی های غذایی کنونی ما، در جستجوی حقایق عمیق تر غذا خوردن، با این پرسش که \"از اینجا به کجا می رویم؟\"

پیش از این هرگز بسیاری از مردم آمریکای شمالی چنین اهمیتی نداده اند. چیزهای زیادی در مورد غذا اما بیشتر توجه ما به آن به سمت محاسبات بد است (کدام پروتئین بهتر است؟ چقدر؟). آموزش اجتماعی (\"من همیشه می توانم آخرین رزرو را در xxxxx به دست بیاورم"); یا ماچیسموی گرافیکی (\"حالا به من نگاه کن که این را بخورم\"). گوپنیک نشان می‌دهد که ما اولین فتیشیست‌های غذا نیستیم، اما یک حقیقت جاودانه را از دست می‌دهیم، \"میز اول است\": آنچه دور میز می‌گذرد به همان اندازه برای زندگی مهم است که روی میز می‌گذاریم: خانواده‌ها دور هم جمع می‌شوند. (یا از هم جدا شوند) روی میز، مکالمات در ساده ترین یا بزرگ ترین تخته می تواند دنیا، درد و عشق را تغییر دهد...

Transplanted Canadian, New Yorker writer and author of Paris to the Moon, Gopnik is publishing this major new work of narrative non-fiction alongside his 2011 Massey Lecture. An illuminating, beguiling tour of the morals and manners of our present food manias, in search of eating's deeper truths, asking "Where do we go from here?"

Never before have so many North Americans cared so much about food. But much of our attention to it tends towards grim calculation (what protein is best? how much?); social preening ("I can always score the last reservation at xxxxx"); or graphic machismo ("watch me eat this now"). Gopnik shows we are not the first food fetishists but we are losing sight of a timeless truth, "the table comes first": what goes on around the table matters as much to life as what we put on the table: families come together (or break apart) over the table, conversations across the simplest or grandest board can change the world, pain and romance...